Sorry, het verhaal is een beetje lang geworden ..maar voor jullie is het denk ik beter 1 keer in de week (ofzo) een lang verhaal te ontvangen dan elke dag een korte; wordt ook vervelend. Maar er valt zoveel te vertellen.

Zo, ik zit nu op mijn balkonnetje van mijn ‘bungalow’(kamer op palen).. in het Ananda Resort.. in Thailand. Het heeft een paar dagen geduurd voordat ik mijn eerste verhaaltje kon schrijven (ben heel blij met mijn mini laptopje, ik kan er alles mee voor de communicatie naar buiten en super voor radio en muziek etc. Er zijn trouwens meer mensen die met die dingen reizen heb ik al gezien hier, ook hier in heel het resort is er wifi verbinding, dus ik kan overal gaan zitten). Vandaag voel ik me ook het beste van de afgelopen dagen (daarover meer de volgende keer) . Dus tijd om even te laten weten hoe het gaat. Ik ben nu gesetteld voor de komende 5 weken hier en heb vandaag ook niet zo’n last van de warmte (zonder airco is het ’s nachts niet te doen, althans niet voor mij en ik moest de eerste 2 nachten in een kamer slapen zonder airco omdat het resort nog vol zat). Maar er is al veel gebeurd (binnen en buiten mezelf) sinds ik ben vertrokken en ik zal de eerste paar dagen eens beschrijven.

Ok, dus woensdag alle laatste dingetjes ingepakt, veel aandacht aan Sammie en Fiebie gegeven (ik heb een aantal keren goed met ze ‘gesproken’ haha en gezegd dat het vrouwtje elke dag aan ze denkt) en naar Johan (zijn autobedrijf) gereden. Ik heb bij hem mijn auto ingeleverd en hij heeft me naar Schiphol gebracht. Gelijk ingecheckt en daar waren Diana, Nancy, Miranda en Robert en mijn vader om me uit te zwaaien. Ik had een thee/tegenoffensief bedacht en een theezakje gegeven met een boodschap (op mijn feestje had ik nl van iedereen een theezakje gekregen met daarop iets liefs geschreven en die ik pas in Thailand mag openmaken; heel leuk idee van Nancy!!) en gisteren, zondagavond dus, heb ik ze allemaal bekeken want ik voelde me gister erg unhappy (volgende verhaaltje daarover meer hoe dat komt). Dus dat hielp zeker wel! In ieder geval was het heel fijn om ze te zien en dat ze me hebben uitgezwaaid totdat ik door de douane ging. Op zich voelde ik eigenlijk wel kalm die dag (in tegenstelling tot 2 weken daarvoor toen ik het allemaal niet meer zag zitten en alles doodeng vond) , maar toen Nancy begon met huilen, kwamen bij mij ook de traantjes eruit en toen bij iedereen, wat ook wel weer schattig was. Beetje vertraging en toen het vliegtuig opsteeg had ik het wel moeilijk. Net zoals een gewone vakantie ga je weg, maar er is voorlopig nog helemáál geen retour in zicht en dat is een concept wat ik nog niet goed kon en kan bevatten. Dat had ik ook wel verwacht, maar het daadwerkelijk door maken is weer wat anders.

In vogelvlucht de reis verder: eerste keer in zo’n groot vliegtuig, vliegt super, zit naast een thaise dame en een oudere engelse man (getrouwd, stereotiep ja ..maar heb niet geoordeeld!). Uiteraard heel vriendelijk en we kletsen wat, leuke film en wat uurtjes slapen. In Bangkok moet ik even zoeken, er staan hordes thaien in de aankomsthal te wachten op mensen met bordjes om ze af te halen en taxi’s worden je gelijk aangeboden. Ik word opgehaald door iemand van het hotel en ik merk gelijk de bekende thaise vriendelijkheid op. Met meerderen tegelijk helpen ze je met bagage, houden ze de deuren voor je open en zeggen ze je gedag.

De eerste nacht in het airporthotel voelt heel vreemd. Best een luxe kamer maar alleen in zo’n hotel, ik zag geen andere gasten, geeft me een unheimlich gevoel. Logisch de eerste nacht. De Thaise soep met kip en groenten erin (ben even de naam kwijt) is wel lekker (ik hou alleen niet zo van de smaak van gember eigenlijk). Volgende ochtend door naar Koh Samui en dan pas vanuit de lucht zie ik echt de plaatjes van de vakantiegidsen voor mijn ogen. Maar het zijn geen plaatsje of ansichtkaarten, het is echt en mijn geest kan het nog niet bevatten. Zoveel heldere kleuren en blauwe zee. Het vliegveld van Koh Samui lijkt wel een resort op zich; klein, heel gezellig en idyllisch en ik koop een ticket voor de taxibus en voor de boot naar Koh Pangan. Alles wijst zich eigenlijk vanzelf.

Weer gelijk in een open taxi busje met een paar anderen en een jongen vraagt aan mij of ik uit Nederland komt. Dat kon hij nl horen aan mijn engels met accent. Dus even nld. praten. Als ik aankom bij het resort komt er gelijk een meisje/vrouw naar me toe en helpt me met mijn bagage (teveel onpraktische kleding ingepakt, maar goed: weggeven kan altijd) en ik heb gelijk met mijn eerste ‘vriendin’, zo blijkt niet veel later, Natalia uit Argentinië kennis gemaakt. Ze is aan het eten en nodigt me uit aan te schuiven. Ik neem ook wat eten en verse sap. Het eten hier op het resort is heerlijk (alles smaakt net even intenser en ze hebben eigenlijk van alles. Tot nu toe heb ik gegeten: tofu burger, griekse salade met tzatziki, vegetarische gestoomde loempia’s, yoghurt met muesli en vers fruit, tomatensoep..en de sappen zijn echt super zalig met verse ananas, papaja, banaan, limoen, sinasappel, aardbeien etc. Het valt me op dat ik minder eet op een dag en dat de kleine porties ook genoeg zijn. Ik heb (gelukkig) geen behoefte aan zoetigheid en vet. Hopelijk blijft het zo. Ik drink natuurlijk wel veel water.

Ook een meisje dat op het resort werkt komt gelijk naar me toe en vraagt: ben jij Melissa?

Ik voel me wel heel welkom hier. Helaas is de bungalow nog niet klaar, alles is vol en ik moet tot zondag wachten. Nou ja jammer dan. Er zijn maar 6 bungalows (kleine kamer op palen met airco en ruime badkamer) en 8 kamers op het resort. De gebouwtjes voor de faciliteiten die ze hebben, nemen meer ruimte in. Ze hebben een kruiden sauna, massage plaats, zwembad, detox bar en gebouw, restaurantje met uitzicht op de zee Het resort ligt gelijk aan de weg en aan de andere kant van de weg begint direct het strand.

Het strand is zeker niet mooi te noemen (Koh Pangan is dus niet beroemd om zijn mooie stranden), er ligt veel troep op en veel soort van boomschors. Het is hier het regenseizoen en dan is er eb en vloed nl., dus de zee brengt en haalt alles op en van het strand. Het kan een paar keer per dag regenen, maar dat gebeurt niet elke dag. In de ochtend en in de avond is het vloed en overdag is het eb, dan is het strand heel erg breed. Er ligt ook niemand op het strand en ik heb daar op zich toch al geen behoefte aan, nu ook niet. De schaduw is veel beter en belangrijker. Je ziet wel mensen ver weg in de zee lopen, het is heel ondiep nl. Het is ’s avonds rond half 7 al donker en de zonsondergang, die wel heel mooi is, gaat heel snel, binnen een half uur ofzo.

’s Avonds maak ik kennis met de eigenaar Vangelis; een griekse man die goed engels spreekt. De meeste thaien spreken slecht engels en ik merk dat ik mijn niveau vanzelf ga aanpassen, dus iemand die het redelijk goed spreekt is erg aangenaam om mee te praten. Het personeel is ook heel erg vriendelijk!! Ik weet niet of het door de sfeer van de omgeving komt, de energie hier of dat het zo natuurlijk in de mensen hier zit, maar de bekende thaise vriendelijkheid is overvloedig aanwezig. Ook de andere gasten zijn heel erg aardig en meteen oprecht geïnteresseerd in hoe het met je gaat, maar zoiets voel je! Wel fijn want ik ben een beetje gedesoriënteerd en uit mijn doen.

Na 2 dagen in de warme kamer (de eerste avond heb ik al een 4-potige groene bezoeker aan de badkamer muur hangen; een gekko van 15 cm) kan ik naar de koele bungalow en kan ik me gaan settelen. Natalia (zij slaapt in een andere plaats en komt hier voor het eten en de yoga) komt zondag even kijken hoe ik er bij zit. De 4^e dag zie ik ineens een hele echt een hele grote spin op de muur, brr. Een jongen van het resort komt toevallig aangelopen en hij haalt het weg. Ik kijk binnen alles na en hou alles dicht.

De yoga school hoort niet bij het resort en zij hebben hier een hal waar ze yoga lessen, workshops, retreats en lezingen geven. De meeste mensen die hier yoga volgen, logeren of wonen dus ergens anders. Er is een prikbord met wat er gedaan wordt in een maand en er is een prikbord waarop mensen zelf iets kunnen aanbieden. Bijvoorbeeld kookworkshops. Natalia meld ons aan voor deze workshop voor dinsdag (helaas kan ik deze, blijkt later, niet volgen en daarover ook meer de volgende keer).

De eerste paar dagen dus tot zover en af en toe voelt het heel erg ongemakkelijk, ben hier toch ‘alleen’ en als ik me voorstel dat ik nog een jaar ‘moet’ gaan, is dat nog steeds een vreemd en eng idee, nu zo ik het ook daadwerkelijk meemaak. Ook het gevoel iets te ‘moeten’ doen en het alsmaar vooruit denken van wat ik ga en moet doen, is nog niet weg. Er is niemand die wat van je ‘verwacht’ en dat is vreemd. Maar dat is dus ook fijn om te beter te leren: met je aandacht in het hier en nu zijn.

Nou, tot de volgende keer (weet niet of het elke keer zo lang wordt hoor, misschien wel, misschien niet)!