Na een dag relaxen beginnen we met nieuwe energie aan de tweede week van het yoga programma. Deze week krijgen we een aantal poses die best moeilijk zijn om vol te houden. Ik merk dat ik steeds meer spierpijn krijg, of eigenlijk gezegd stijve spieren krijg. Elke dag breng je je lichaam namelijk in bepaalde houdingen die de spieren oprekken en waardoor ze eventjes langer worden. En daarna worden ze weer korter tijdens de ontspanning, en dat voel je wel. Vooral ’s nachts als ik wakker wordt…oef..voorzichtig omdraaien..anders schiet ik in de kramp. Gelukkig gebeurt dat maar 1 keer.. in mijn kuit, maar ahhh, doet wel zeer.

Ja, het ligt er gewoon aan dat ik dat niet gewend ben, elke dag zo intensief inspannend bezig zijn, niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal, want het gaat er om je tijdens de houdingen te concentreren op die bepaalde punten; die chakra’s dus. En dat is het moeilijke gedeelte ervan: je geest wil gewoon ergens naartoe afdwalen en het vergt inspanning om het in het hier en nu te houden. Zodra je lichaam stil zit of staat in een houding (asana), dan begint het ‘gevecht’ met de geest. Want je voelt de spanning van je spieren en de kunst is om je te ontspannen in een houding waardoor je je kunt focussen.

Er is 1 asana op dinsdag die ik echt niet voor elkaar krijg en dat is de brug- of wielhouding. Hierbij maak je met je lichaam een boog achterstevoren, dus je ligt met je rug op de grond en met je benen en armen til je jezelf omhoog zodat je een boog met je lichaam maakt. Hiervoor heb je erg sterke armspieren nodig, en die heb ik (nog) niet. Tenminste, het zijn de achterste spieren van de bovenarm. Ik heb deze houding ook nog nooit eerder op yogales in nederland gehad.

Een paar keer lukt het me om een halve boog te maken, dus dan rust je met je hoofd op je grond en gebruik je je handen als steun. Er gebeurt ook iets met me tijdens deze oefening, op het moment dat ik de halve boog maak, wordt ik emotioneel en krijg ik tranen in mijn ogen. Niet dat ik iets naars voel, maar het lijkt alsof er iets zit wat openbreekt. Na een paar keer is dat gevoel weg, maar ik moet flink oefenen en mijn armen trainen, want het lukt nog niet om mezelf op te tillen.

Verder krijgen we lezingen over het proces van mentale concentratie en hoe je dit kunt oefenen om het te versterken, morele en ethische aspecten binnen yoga, hoe yoga bepaalde lichamelijke kwesties kan genezen, ayurveda (Indische gezondheidswetenschap), voedingsleer en over reinigingsmethoden voor het lichaam.

Maar ik vind het toch echt wel geweldig en ik doe het met veel plezier. Alles wat er bij komt kijken is heel interessant en veel herken ook van wat ik al weet door erover te hebben gelezen. Ik vind het vooral goed, dat de nadruk op het praktische aspect van yoga ligt en dat men bij elke nieuwe pose uitlegt waar het goed voor is, met welke energie je werkt en hoe je de energie opdoet, dus hoe je de houding uitvoert. Er wordt veel aandacht gegeven aan het ervaren van de oefening en hoe bepaalde oefeningen elkaar versterken.

Ik heb ook echt het gevoel gekregen dat ik op de juiste plek ben om dit op deze manier te leren en zoals ik verleden week al aangaf, ben ik met iets bezig dat ik heel gaaf vind en waarbij ik in de eerste week echt het gevoel kreeg dat ik dit echt wil doen. Ook omdat ik daar al eerder aan heb lopen denken in Nederland. Dat gevoel liet me deze dagen niet meer los totdat ik daadwerkelijk actie erop nam.

En daar ben ik dus mee bezig geweest…… Ik ga hier volgend jaar een opleiding tot yoga docente volgen. Er is hier nl een speciale Teacher Training Course: een opleiding tot yoga docente van 3 maanden (500 uur) waardoor je gecertificeerd bent (deze yoga school valt onder 2wereldwijde erkendeYoga verenigingen) om zelf les te geven in yoga. Je kunt daarmee de stijl die ze hiergebruikenof je eigen stijl of een combinatie daarvan toepassen.

Dus vorige week ben ik dus een paar dagen bezig geweest om uit te zoeken of er nog plek was bij de opleiding, want ze laten per keer (het is wordt 2 keer per jaar gegeven) maar 22 mensen toe.In ieder geval, ik moest actie ondernemen, want de aanmelding verloopt via het internet; je moet een formulier invullen met vragen over je gezondheid, ervaring enmotivatie. En een pasfoto mailen en een klein voorschot betalen. En dan kan het 3 weken duren voordat je antwoord krijgt of je bent toegelaten.

Ik moest ook weten of ik mijn vluchten kon aanpassen, want de opleiding begint op 4januari 2010. En mijnvluchtennaarAustraliëen Nieuw Zeeland waren al geboekt. Dus ik heb Activity International gemaild die alle vluchten in het ticket heeft verzorgd en wonder boven wonder er was nog 1 mogelijkheid om vanAustraliënaarBangkokte vliegen voor 1 januari 2010 en die optie kon maar 1 dag vastgehouden worden.

Dus wat moest ik nu doen? Via via kwam ik erachter wie ik moest spreken voor de informatie of er überhaupt nog plek was; ja, er was plek. Maar ik wist nog niet of wel zou worden toegelaten. Ik ben mijn gevoelmaar achternagegaan: het komt wel in orde. Dus ik had me aangemeld (ik was bezig met het formulier toen internet me in de steek liet, maar ik had het gelijk opgeslagen op mijn computer en via een stick heb ik het formulier op een computer in de internetroom af kunnen maken en kunnen mailen. En ik heb gelijk de optie genomen en mijnvluchtenlaten omboeken.

Een paar dagen later sprak ik de vrouw die over de opleiding gaat en ze zei: ja hoor je bent toegelaten. Inmiddels heb ik dat ook in een mail bevestigd gekregen en heb verdere informatie ontvangen over de opleiding en over huisvesting, eten, motorbike huur etc.

Nu vlieg ik dus op 21 oktober van Sydney naar Auckland in Nieuw Zeeland en op 14 december van Christchurch in Nieuw Zeeland naar Melbourne in Australië en op 31 december van Melbourne via Sydney terug naar Bangkok. Ik hang op oudejaarsavond dus in de lucht…vlieg door verschillende tijdzones heen, …raar!

Intussen heb ik een aardig ruim leuk schattig huisje gevonden voor de maanden januari tot en met april. Toeristen huren hier dus huizen op het eiland, dat is veelgoedkoperdan een resort; wist ik ook niet van te voren. Het kan allemaal nog goedkoper, zoals ik ook merk met het water. Eerst kocht ik water in liter flessen van 10 baht (25 cent) maar intussen weet ik van Suzy dat je een water tank van 20 liter kan bestellen, wat 50 baht kost. En dat blijkt op het resort dus nog duur te zijn, want buiten het resort zijn ze 15 baht. Ik bestel dus zo’n watertank en die wordt netjes op mijn balkon gezet.

Maar goed, ik zie dus 100 meter verderop een aantal mooie houten huizen staan. Ik zie een stel op het balkon van zo’n huis zitten en ik ga erheen om eea erover te vragen. Het is een Nederlands stel dat bijna hele gehele jaar op het eiland woont. Volgens hen is dit een van de beste huizen, met airco en nette badkamer, keuken en slaapkamer met stevig goed bed en tv en een mega grote veranda met tafel en stoelen. Er staat zelfs een bureau in de woonkamer. Ik schrijf het telefoonnummer op en als ik Mango, het meisje dat bij de receptie werkt, vraag of ik kan bellen en het uitleg, zegt ze dat die mevrouw die ik moet spreken haar tante is. Dus zij belt tante op en het is geregeld. Ik kan volgend jaar in het huisje. En de kat die hier op hetterreinrondloopt, slaapt vaak op de stoel op mijn balkon en toen ik het huis ging bekijken, wie was daar...de kat!

Mijn laptop krijgt nog steeds geen verbinding met internet en ik heb het maar uit mijn hoofd gezet en gelaten voor wat het is. Er zijn in ieder geval genoeg mannen aanwezig die er een beetje verstand van hebben en ze zijn allemaal bereid om er naar te kijken. Ik hoor in ieder geval dat het niet aan mijn laptopje ligt maar dat het aan de wifi ligt. Aan het eind van de week is het euvel opgelost en heb ik weer verbinding, gelukkig….toch wel fijn om zelf op het internet te kunnen, zonder ergens naar toe te hoeven gaan. Vooral ’s avonds, het is in deze buurt niet echt een plek om ’s avonds erop uit te gaan. Er is ook niet veel gaande hier. Daarvoor moet je echt op andere plekken zijn op het eiland.

Ok, op maandagmiddag ga ik met Ronie, een meisje uit Engeland, op de motorbike een eindje rijden om wat huizen te bekijken, want zij blijft hier langer en ook zij wil een huisje huren. Als we een erf of tuin oprijden om wat te vragen aan de eigenaar, lopen er wat honden rond en als we wegrijden, schrikt een van die honden en bijt mij dus in mijn been. Niet helemaal door en ik voel het niet eens goed, maar ik schrik wel. Je kunt het wel zien en het lijkt een soort schaafwondje.

Op het resort zegt een man dat als het een hond van een erf is, het geen gevaar kan opleveren. Maar een man uit India die juist die dag op het resort is komen werken, zegt dat ik beter maar wel een Rabiës vaccinatie/ inentingen kan halen, voor de zekerheid. Hij heeft er wet ervaring mee. Inmiddels ben ik er ook niet gerust op. Dit is de enige inenting die ik in Nederland niet heb gekregen. Maar als je dus gebeten bent moet je alsnog 2 injectie halen. De Indische man gaat met me mee naar het ziekenhuis, en daar wordt ik gelijk geholpen. Ik krijg een injectie in mijn arm en er wordt uitgelegd dat ik 3 of 5 injecties nodig heb. Als de hond na 2 weken nog in orde is, zijn 3 voldoende, maar als de hond ziek of erger is, dan heb ik er 5 nodig. Ik leer dat als een hond het Rabiës virus heeft en hij bijt een mens, dat de hond dan ziek wordt na 2 weken en zelfs dood kan gaan. Dat betekent dat jij dan ook besmet bent met het virus. Dus voor alle zekerheid haal ik alle injecties: op dag 0, dag 3, dag 7, dag 14 en dag 30. Geen risico’s met dit soort dingen nemen! (heb hier helaas geen foto's van)

Het is zondag en vandaag even geen yoga…. En dat is ook wel even lekker. We gaan met 6 meiden naar Haad Rin, een stadje op het zuidelijke punt van het eiland. Dit stadje en vooral dit strand is wereldberoemd om de bekende Full Moon Partys.Mike, een man die hier 3 maanden op het resort woont, gaat met zijn jeep ook naar Haad Rin en we kunnen dus meerijden. Het is een half uur rijden en in het zuiden wordt de weg steeds meer heuvelachtig en is het af en toe flink het gaspedaal indrukken om de heuvel op te komen.

Het stadje barst van de restaurantjes en allerlei winkeltjes. We gaan eerst het strand bekijken en wat eten. Het is een heel mooi en groot strand, wat genoeg ruimte biedt aan de tienduizenden mensen die hier elke maand feest komen vieren. Deze maand is het op 9 juli. Wij hebben hier geen zin in en mij trekt het ook niet, tussen zoveel mensen in.We gaan naar een open boekwinkel want Suzy en Ronie hebben wat boeken bij zich die ze willen ruilen. Ik heb eigenlijk geen plek in mijn bagage, maar ik kan het niet laten en koop een boek die me leuk lijkt. Ik heb er al een paar meegnomen en van lezen komt nog niets. Ik laat hier wel een koffer achter bij het Nederlandse stel met wat spullen, dus ach nog maar een boek extra.

Op een gegeven moment splitsen we ons op en ik ga met Suzy wat straatjes in. Als ik een kapsalon zie, besluit ik dat mijn haar laten knippen. In dit klimaat is het niet te doen om je haar te föhnen en in model te brengen, en het is nu net te lang om het niet te stylen; het hangt dus maar een beetje en dus ik waag het erop (ja, Nens, de kapsalon is iets wat primitiever hier). Ik laat een stukje eraf knippen waardoor het wat makkelijker valt.

’s Avonds gaan we uit eten…. aan de overkant van de straat haha…. Even wat anders dan onze LOVE kitchen van het resort, en dit is ook een belevenis. De hele familie is bezig om voor ons te koken en het smaakt echt heerlijk. Het is die spicy taste van het eten dat het zo lekker maakt. Ik kan het niet uitleggen. En de verse fruitshakes zijn ook elke keer weer een traktatie.

Het was een enerverende week… de eerste paar dagen was ik een beetje uit mijn doen door het honden incident, maar aan het eind van de week gaat het heel goed. Ik vind het leuk hier en heb het naar mijn zin. Er zijn leuke meiden om mee om te gaan en eigenlijk is iedereen, alle mensen uit alle verschillende landen die hier zijn, heel aardig..de sfeer is echt heer relaxed in ieder geval. Op naar de volgende week..