Deze week ben ik veel in het centrum en op de Lagoon geweest. Met Carol dus zondagavond. En met Ruby ’s avonds naar de Night Market, een indoor markt met standjes met de gebruikelijke verkoop van sieraden, etenswaren, massage, huidprodukten etc. Vooral zo om een uur of 5 is het heerlijk om even naar de Esplanade te gaan, als de zon gaat zakken en het minder warm is. Want het is de laatste dagen erg heet hier! En ik zie overal straatentertainers, muzikanten en er hangt een gezellige sfeer.

Ok, ja ik had een leuk gezellig hostel gevonden. Dat klopt. En nu heb ik besloten om naar één van de sharehouses te gaan omdat ik heb besloten om nog 4 weken hier te blijven. Ik ben nu 2 weken in Cairns en de eerste week heb ik me bezig gehouden met het vinden van een slaapplek en het verkennen van de stad. Nu weet ik dat ik hier nog even wil blijven om wat van de omgeving te zien; een dag het Reef opgaan, naar Kurada, Cape Tribulation en de Tablelands. En ook om gewoon te relaxen, schrijven, lezen en mijn yoga te oefenen en ik merk dat de dagen snel gaan. Soms met niet eens zoveel; met kletsen met de meiden in het huis, eten, drinken, boodschappen doen, wandelen.

Ik kwam een advertentie van Cairns Sharehouses op het spoor op één van de prikborden die in de stad hangen. Mijn oog viel erop en ik had sterk het gevoel dat ik dat eens moest gaan onderzoeken. Dus ben ik naar Scottstreet gelopen waar het kantoor is. Sharehouse is een huis dat door 8 mensen wordt gedeeld. Ze hebben diverse huizen in Cairns. Dat betekent dus dat ik meer eigen ruimte en privacy heb. En het is ook nog eens goedkoper, scheelt toch weer. Wat iedere stap die je zet als je onderweg bent, kost geld; niet alleen aan transport maar ook communicatie en eten is duurder als je onderweg bent. Het grappige is dat iedereen die ik tegenkom praat over hoe duur het verblijf ergens is en waar je goedkoper uit bent. En mensen verhuizen steeds om die reden. Mijn voornaamste reden is omdat het met 70 meiden, die komen en gaan, wel erg onrustig is.

Gisteravond, zondag dus, hadden Carol en ik het hierover en ik was blij dat zij dezelfde gedachtegang heeft daarin als ik en zij was blij dat ze dat ook in mij herkende. We hadden het over het reizen hier en dat je constant bezig bent met het bedenken van: waar slaap ik, waar wil ik naartoe, wat wil ik zien, wanneer moet ik dan weer mijn spullen inpakken, hoe ga ik daar naartoe, en waar slaap ik dan weer. En dat is vermoeiend, tenminste zo ervaart zij dat en ik dus ook. Je bent bezig met wat komen gaat in plaats van om in het hier en nu te zijn. En natuurlijk, dat is part of the game. Alleen ik wil dat, zeker op dit moment, tot een minimum beperken. Anders gaat er teveel van de omgeving en de gebeurtenissen langs me heen. En blijf ik te druk bezig met al deze vragen en beslissingen nemen.

Het zijn kleine dingen, maar zo op hele lange reis zijn ze cruciaal, die beslissingen.Want het gaat erom om je goed te voelen zonder dat je een echte fysieke thuisbasis hebt, en eigen dak boven je hoofd, wat veiligheid en zekerheid geeft. Dat is trouwens behoefte nummer twee volgens de piramide van Maslow (een theorie die de niveaus van de behoeften van de mens uitlegt, wat ik me nog kan herinneren en wat ineens bij me op kwam). Als dat wegvalt, dan worden andere dingen in het dagelijkse leven belangrijker om je goed bij te (blijven) voelen. En dan word je dus teruggeworpen op het regelen van basisbehoefte nummer één; slapen, eten en drinken. Dat is het vreemde van dit hele gebeuren waar ik me nu in bevind. Ik heb een veilig huis opgegeven om me verder te kunnen ontwikkelen nu en in wat ik wil gaan doen na dit jaar (en zelfontplooiing is de vijfde en hoogste trede van die piramide). En nu ben ik tijdens het reizen dagen bezig met de onderste twee aspecten/behoeften; zorgen dat ik een genoeg (gezond) eten en drinken heb en een veilige plek heb om te slapen. En ik merk dat daar veel tijd in gaat zitten.

Dederde behoefte volgens die piramide is het sociale contact. En dit aspect is, althans voor mij op dit moment hier nu in Cairns, even minder belangrijk. Wat dus ook een gevolg is van dit reisleven. En ik merk het ook om me heen in de hostels. Mensen komen en gaan weer weg. Dag in, dag uit, ontmoet je mensen en ze gaan weer verder op reis. En dus zijn de meeste contacten ook vluchtiger en oppervlakkiger. Het soort conversatie gaat ook vaak over hetzelfde: waar kom je vandaan? Waar ben je geweest? Waar ga je naartoe? Hoe lang ben je al in hier? Soms heb je daar ook geen zin in, omdat weer te vragen of te vertellen. Elke dag of week is het weer aanpassen aan andere mensen.Dat is vrijheid maar er is ook de andere kant van die vrijheid. Het ligt er dus aan hoe je zelf bent, hoe je ermee omgaat en wat je belangrijk vindt. Aan de andere kant wordt het ook wel steeds makkelijker (daar had ik het met Cindy over); je leert nieuwe mensen kennen, maar je weet dat ze binnenkort weer verder gaan. En dus zet je een knop om en je wenst ze een fijne tijd en mooie reis verder. Het is bijna alsof het geen zin heeft om diepgaande contacten te leggen. Dat gebeurt wel eens, alleen voor een korte tijd. Tot nu eigenlijk echt alleen met Natalia en Carol. Natalia, die ik de eerste dag in Thailand ontmoette, is nu in India en gaat weer terug naar Thailand, e-mailde ze me.

En daar hadden Carol en ik het over. Over hoeveel energie erin gaat zitten in de zaken die je voor jezelf regelt ‘moet’ regelen. Dat regelen dat lukt me wel. Daar heb ik geen moeite mee. Ik doe het ook liever zelf dan dat ik me laat ‘voorschrijven’ door de touroffices en brochures waar ik naartoe ‘moet’ gaan omdat het daar zo mooi en cool is en wat ik zou moeten doen en wanneer en hoe. Er zijn namelijk legio mogelijkheden om te doen en te zien, in deze omgeving alleen al en zeker in dit enorme land en als ik naar iedereen luister heb ik aan een jaar nog niet voldoende tijd om alles te zien en te doen. Maar het gaat erom wat ik zelf wil, dus blijf ik nog even hier.

Woensdagochtend vertrek ik uit de Girlshostel en Dawn lijkt het jammer te vinden dat ik ga en ik beloof haar dat als ik een tour ergens naartoe wil boeken, dat ik dat dan bij haar kom doen.Ruby vertrekt ook vandaag. Zij heeft een huis gevonden waar kunstenaars verblijven en dat is echt helemaal haar ding en ook nog eens goedkoper, dus zij is blij dat ze daar naartoe kan gaan. We zijn2 weken geleden samen aangekomen in de Girlshostel en nu gaan we op dezelfde dag weer weg. Ik krijg een lift van haar aangeboden met haar taxi om mijn spullen naar de Sharehouse te brengen.

Een meisje van het kantoor brengt me met de auto naar het huis 2 straten verderop. Ik heb een kamer samen met Catharine uit Canada, volgens haar en volgens de computer, op de 1^e etage van het huis. Elke etage heeft een eigen keuken en een paar badkamers. Er wonen 4 mannen en 3 andere meiden.Ik heb gelijk als ik binnenkom een raar gevoel. Het meisje op mijn kamer slaapt nog als ik aankom en ik besluit om naar het park te gaan met mijn yogaboek en later mijn spullen uit te pakken.

Catharina blijkt Celine uit Engeland te zijn (?) en werkt ’s avonds in een bar. De andere 2 meiden zijn aardig en de 4 gasten.. zijn gewoon jonge gasten. Beetje tv kijken, Mac Donalds eten, drinken, pokeren. In ieder geval om (weer) een lang verhaal korter te maken, ik heb hier geen goed gevoel in dit huis. Ik weet niet precies waarom, maar na 2 nachten weet ik het wel. De hele nacht is het zo enorm luidruchtig en ik heb er last van, zelfs met oordoppen in. En ’s nachts wordt de deur niet op slot gedaan, terwijl er en briefje hangt waarop staat dat de deur op slot moet omdat er iemand is gesignaleerd die het huis beloert. Van een meisje beneden hoorde ik ook al dat een vreemde twee keer het huis is binnengegaan. Als ook mijn kamergenoot een of andere date of vriend meeneemts ‘nachts, weet ik genoeg. Ik begrijp het wel, maar voor mij niet de rust die ik ’s nachts nodig heb en dus niet de juiste plek. Hmm, normaliter kan ik op mijn gevoel vertrouwen en nu klopt er iets niet?

In ieder geval voelt het niet goed aan en zegt mijn gevoel dat ik naar het kantoor moet gaan en ik vraag of er niet ergens nog een plek is, rustiger met internettoegang. Geen probleem, zegt het meisje, er is nog een plaats in een ander huis, een straat verder en ze denkt dat ik het daar beter naar mijn zin zal hebben. Het is een huis waar ook alleen maar meiden wonen. En er is ook internettoegang. Dus nog beter. Hoef ik niet meer elke keer met een stickje naar een internetshop.

Dus op zaterdag verhuis ik weer. Naar mijn 13^e bed, heb ik uitgerekend, sinds ik ben vetrokken uit Nederland. Maar als ik in dit huis aankom, voelt het gelijk al beter aan! Er hangt een hele andere energie hier, veel en veel aangenamer! Dus ook al lijkt het een gedoe, weer in- en uitpakken, het is het waard! En het valt wel mee, zeker als je spullen worden gehaald en gebracht. Binnen een uur ben ik weer gesetteld.

Het huis heeft een zwembad beneden. Ik zit op de 1^e etage met een grote buitenplaats een ruime keuken en woongedeelte. De meiden hier zijn heel vlot en aardig. Met mij komt er een meisje aan uit Queensland die hier een aantal weken voor haar studie zal blijven. Ik heb een kamer met Pamela uit Duitsland. Zij studeert hier. Miriam komt uit Italië en werkt hier in een restaurant. Cindy is een meisje uit Duitsland en werkt bij een IJssalon, Natasja komt uit Engeland, geeft Engelse les en Laura is hier 3 weken om Engels te leren en komt uit Spanje. De meeste mensen uit het buitenland hebben een Working Holiday Visum. Je kunt dat visum echter maar tot en met je 31^e krijgen en dus is het voor mij niet toegestaan om te werken. Dan had ik nog wat kunnen verdienen. Vooral het lesgeven in Engels wordt heel erg goed betaald. Maar ja, vervelen doe ik me toch niet en nooit.

Ja, zondags weet ik het heel erg zeker; hier is het gezellig, schoon en rustig. Miriam en ik gaan naar Rusty’s Market, we eten wat bij de Organic bar en lopen een rondje op de Esplanade.

Volgende week gaan Miriam en ik naar Kuranda…