Daar ben ik dan weer... ik loop een beetje achter ja... ook zoveel weer gebeurd. Dus hier weer een update over de 2^e week in Nieuw Zeeland. En weer een warm bedankje naar diegenen voor de lieve geruststellende reacties!!!

Het is vandaag 19 oktober en mijn mooie lieve vriendin Diana is jarig! Hiep hiep hoera.. gefeliciteerd lieve meid!! Jammer dat ik er niet bij ben maar ik ben er toch wel in gedachten hoor en vanavond bel ik je even op, dan begint jouw verjaardag daar pas in de ochtend!

Het is weer vroeg opstaan en de bus in. We rijden via de Desert Road naar Wellington vandaag. De oudere maar o zo grappige chauffeur vertelt dat dit de 2 miljoen dollar road is, vanwege de politie die ieder jaar zoveel geld ophaalt door het uitdelen van boetes voor te hard rijden. Hij grapt er weer goed op los! We rijden langs vulkanen die nog steeds actief zijn en ik zie de rook of hoe noem je dat uit hun ‘schoorstenen' komen ja. Het wordt ook steeds mooier, het uitzicht en het is heerlijk om met de bus langs het mooie landschap te rijden. Ook hier hebben ze gedeelten van de Lord of the Rings film opgenomen....Mount Doom... klinkt wellicht bekend? Vulkanen met sneeuw bedekt, groene bergen en helder blauwe meren, toendra achtig landschap...echt wonderbaarlijk mooi.

We rijden door een stadje dat heet: town of Bulls en we moeten op de vele uithangborden en borden letten van winkels en gebouwen met aparte namen met ‘ bull' erin, zoals Unforgettabull. We rijden wel erg snel voorbij en ik moet heel erg goed opletten maar ik zie er wel een paar. Had ik wel wat foto's van willen nemen. Onderweg stoppen we ineens. De chauffeur, hij heeft een moeilijke naam, drie dubbel iets van jing ja joe, ik noem hem maar Joe. Joe pakt een bezem en een grote groene laars uit de kofferbak en we moeten deze laars zo ver mogelijk gooien. Dat is een bekend spel dat ze in dit stadje spelen. Het is de meiden tegen de mannen. Iedereen vertelt hoe hij of zij heet en waar hij of zij woont en dan gooien maar. Zo ver als je kunt.. er wordt gelachen en dat is goed voor de spirit.

Later in de middag komt Joe nog met een spel aan;... bowlen in de bus... ik vind het wel leuk van hem! Twee mensen worden als host voor in de bus geroepen en met de microfoon wordt iedereen een voor een naar voren geroepen. We worden geïnterviewd zeg maar, over van alles en nog wat en dan met een tennisbal proberen om vanuit achter in de bus 6 flessen om te gooien die in het gangpad staan. Iedereen heeft trouwens 2 dollar ingelegd dus de prijs is 44 dollar. Ik ben als tweede aan de beurt en na wat vragen, weet niet meer waarover, loop ik naar achter en ik gooi..... strike!!! in 1 keer alle 6 de flessen omver... heb ik weer haha. Helaas is Alice ook de gelukkige van een strike en zo ook een Mexicaans meisje. Maar ik sta in de finale! Helaas geen geluk, wie gooit er ook net in een bocht? Het Mexicaanse meisje mag de 44 dollar in ontvangst nemen. Zijn we toch ruim een uur mee bezig geweest, met bowlen in de bus.

In de bus ontmoet ik Jim en Alice, een ouder echtpaar uit Texas, twee hele lange en vriendelijke mensen. Jim is over de 2 meter en Alice bijna 2 meter en ze zitten altijd apart van elkaar omdat ze dan meer ruimte hebben. Alice is bijna 70 jaar, maar oogt jonger en doet heel enthousiast mee aan alles. Jim heeft een eigen reiskantoor bij zich, zoveel boeken en folders heeft hij over Nieuw Zeeland. Echt geweldig om te zien dat ze met deze bus mee reizen en zich zo gemakkelijk onder de jongeren mengen.

We komen aan in Wellington, de hoofdstad van NZ. Deze grote stad ligt aan de Tasman zee en oogt zo op het eerste gezicht vriendelijk en toch wel knus met zoveel huizen die allemaal tegen de heuvels op zijn gebouwd. We rijden helemaal naar boven naar de top van Mount Victoria en daar zie ik een prachtig uitzicht over de stad en de haven. Helaas hebben we niet genoeg tijd om naar het Te Papa museum te gaan, dat schijnt een heel interessant museum te zijn over NZ. Het is namelijk al 5 uur geweest als we worden afgezet bij onze hostels. Ik heb de hele kamer voor mij alleen, joehoe! Een nacht alleen kunnen slapen.. zonder anderen om me heen, wat een luxe.

Ik loop even door het centrum heen en zie een Italiaans eettentje, ik heb wel zin in een pizza. Het is toch afzien deze 2 weken qua voedzaam eten. Ik heb wel wat boodschappen meegenomen uit de supermarkt zoals muesli, thee, appels maar echt een uitgebreid gezond voedsel inventaris heb ik natuurlijk niet bij me. Vaak komen we tegen de avond aan, wanneer je dus trek hebt in een warme maaltijd en om dan nog een supermarkt op te zoeken en te bedenken wat je gaat koken, zo werkt het niet echt. Dus vaak is het maar genoegen nemen met wat het plaatselijke café of restaurant biedt. Ook overdag als we ergens stoppen om te lunchen zijn het de makkelijke en meestal vettige happen die er worden aangeboden. Niet echt goed voor me, maar dan zeg ik maar dat het nu vakantie is en ik weet dat als ik weer ‘thuis' ben in Byron dat ik dan mijn eigen ritme weer kan aanhouden. Ik voel het ook aan mijn figuur, was ik net weer wat vet kwijt, zit het er alweer aan.

De volgende dag dinsdag om 7 uur, het regent en het is koud, zie ik Linda in de transferbus die ons naar de terminal van de ferry brengt. We gaan aan boord van een heel grote ferry die naar het Zuider eiland vaart. We varen door de Cook Straits en Marlborough Sounds heen, tussen de mooie eilanden met bergen die tussen het Noorder en Zuider eiland liggen.

Jim en Alice zijn ook op de boot en we maken het gezellig aan tafel met koffie, thee en chocola. Linda gaat aan de andere kant haar eigen route verder bereizen, dus ik neem in Picton, waar de grote ferry aanmeert, afscheid van haar. Er gaat alleen geen Magic bus van Picton naar Nelson, waar ik heen moet. Dus ik neem de intercity bus naar Nelson. Jim en Alice gaan naar een andere plaats, maar ik zal ze in Greymouth weer zien en ze vragen of ik een T-shirt voor ze kan kopen in Nelson omdat ze zo van hun achternaam heten; Nelson. Natuurlijk wil ik dat.

Het wordt ook steeds beter weer en ik voel me steeds beter. Hoewel het dus nog wel af en toe regent, maar daar ontkom je niet aan in Nieuw Zeeland, het regent hier heel erg veel het hele jaar door. Cadeautjes vanuit Australië.

Ik loop het kleine centrum van Nelson door en kom een hele leuke interessante winkel tegen: de Possibilities shop; welcome to your possibilities. Dat klinkt me als muziek in de oren en herinnert me aan mijn redenen voor deze reis. Nieuwe mogelijkheden ontdekken en tegenkomen.

Ik snuffel ruim een uur in deze gezellige shop vol met boeken en leuke items over yoga, persoonlijke ontwikkelin enzo. Veel boeken zijn ‘on sale' en ik kan het niet laten en koop 4 boeken. Niet echt handig op reis, maar deze wil ik wel graag lezen. Een van de boeken is ‘ The Autobiography of a Yogi door Paramahansa Yogananda (1893 - 1952)' en ik heb het gevoel dat ik dit boek absoluut moet lezen. Een soort ‘ bijbel' over yoga door een groot yogi uit India geschreven in de vroegere jaren van de 20e eeuw. Manual for the MInd en Spiritual Power Tools, neem ik ook mee.

Op de valreep kom ik een T-shirt tegen met Nelson erop, ik heb in een paar winkels ernaar gevraagd, maar niet echt makkelijk te vinden. Tegen 6 uur vind ik nog een winkel, dus gelukkig voor Jim en Alice.

Op woensdag stap ik over op een andere Magic bus en de chauffeur, Karl,is een jonge vent, ik denk mijn leeftijd. Er zitten een aantal vrolijke jongeren in de bus en een Nederlandse meid uit Utrecht. Ik herken haar Engels met Nederlandse accent nl. en vraag waar ze vandaan komt; uit Nederland ja. Jim en Alice zijn er ook weer en bijna vergeet ik hun T-shirt in de hostel. Gelukkig gevonden!

We gaan naar de Wild West Coast en rijden langs de kust dus. Het weer wordt steeds mooier en ik voel me weer een stuk beter. We stoppen ergens bij een prachtige kustlijn, Cape Foulwind en we lopen een stuk naar boven... o wat mooi... zeeleeuwen op de rotsen! Grote en kleine zeeleeuwen, je moet goed kijken want ze zijn bijna niet te herkennen tegen de rotsen. Ook stoppen we bij de Punakaiki Pancake Rocks, waar het zeewater tussen de rotsen omhoog spuit.

Het is waar: het zuider eiland is nog mooier dat het Noorder eiland en ik geniet er echt van; de o zo ontzettend mooie onbeschrijfelijke uitzichten zien, al rijdend met de bus. Het is echt heel erg prachtig en NZ geeft me het gevoel om ooit nog wel eens naar teug te gaan, maar dan samen met iemand in een camper rondtrekken voor een langere tijd. Dit land zou iedereen moeten zien! Goed plan om voor te sparen en dan, als het je gegund is, op oudere leeftijd te doen, maar goed het kan natuurlijk altijd op iedere leeftijd. Maar kan een mooi doel zijn.

Van Greymouth rijden we donderdag ochtend vroeg naar Franz Josef. Karl legt voordat we stoppen voor ontbijt al uit wat we in Franz Josef allemaal kunnen doen. Het is een piepklein ‘alpine dorpje', maar je kunt het geen dorp en geen stadje noemen. Het zijn voornamelijk hotels, hostels, eetgelegenheden en winkels wat allemaal gericht is op de Alpen. Je kunt er kajakken, skydyven en glacier hikes (gletsjer wandelingen) doen van een dag, een halve dag en van 2 uur met de helikopter je wordt dan naar de glacier gevlogen). De meesten besluiten om de Heli hike te doen en ik ook. Dit is iets wat wel heel erg gaaf is om te zien, doen en mee te maken. Zelfs Jim en Alice gaan mee.

Karl zet ons af vlakbij onze hostels en roept vlug, terwijl we allemaal onze bagage zoeken, welke hostel waar is en hoe laat we bij het Heli hike centrum moeten zijn en nog wat andere dingen. Dat ging wel wat snel (en het Engels hier is ook wat moeilijker te verstaan soms) en ik vraag waar de YHA hostel is. Misschien is hij moe of chagrijnig ofzo, want hij roept ‘o come on people what are you, 5 years old or something? I just told you'. Wat een belachelijke opmerking zeg. Hij weet toch niet hoe zijn verhaal overkwam. Hmmmmmm; wel sorry... jesus christ..,

In ieder geval gaan we met zijn allen met de helikopter naar de gletsjer. Dat is gaaf, zo tussen de bergen, de Alpen, vliegen en dan zien we de gletsjer ineens, alsof er een rivier van sneeuw naar beneden komt, maar het is van ijs en het beweegt maar enkele centimeters per dag naar beneden. We moeten even wachten totdat alle mensen zijn afgezet door de 2 helikopters. Er zijn 3 gidsen die ons vertellen hoe we de crampons ( het lijkt net alsof ik elke keer ‘tampons' in het Engels hoor zeggen..?) , om over het ijs te kunnen lopen, om de schoenen moeten binden. In drie groepen gaan we het ijs over op zoek naar mooie doorgangen. De gids legt uit hoe het ijs zich naar beneden werkt en waar we moeten oppassen omdat er gaten onder het ijs kunnen zitten. Op sommige plekken is het ijs blauw, heel mooi, maar wel gevaarlijker. Weet even niet meer waarom. We zien grote gaten en waterstroompjes in en op het ijs en het uitzicht is echt wonderbaarlijk; de bergen om ons heen zijn zo ongelooflijk groot en toch kun je er veel zien, zo wijds is het allemaal. Een hele grote ijsvlakte en grote bergen eromheen. De gletsjer bestaat hier vanwege de grote hoeveelheid regen die hier valt, wat hoog en tussen deze bergen in de vorm van sneeuw valt en deze sneeuw, die op elkaar drukt, vormt de ijsvlakte. Er is wat beweging te horen en we zien wat rotsblokken van de berg afvallen. De gids legt uit hoeveel de rotsblokken kunnen wegen, tonnen. Dit is wel een hele mooie ervaring en jammer genoeg is het alweer tijd om weg te vliegen met de helikopter. Het regent een beetje maar het uitzicht vanuit de helikopter is ook spectaculair.

Het is 5 uur en we hebben een ontzettende honger. Met Jim en Alice ga ik wat eten in het café en dan komt Karl binnengelopen. Ik heb hem al vergeven dat ie zo'n rare opmerking maakte en ik knik naar hem. Alsof dat een soort aanmoediging is, komt hij naar me toegelopen en legt zijn hand op mijn arm en zegt en op een welgemeende verontschuldigende toon: ‘ik maakte maar een grapje hoor ‘ en ik zeg ok, dank je wel. Ik had eigenlijk niet verwacht dat ie zich zou verontschuldigen en ik vind het sportief dat ie dat heeft gedaan. Na het eten ga ik met Jim naar een hotpool, 10 minuten verderop. Alice gaat niet mee. De anderen hebben ook een kaartje, dat kreeg je bij de heli hike erbij. Heerlijk, tussen de bomen en struiken in de buitenlucht zijn 3 heetwater baden. Helemaal ontspannen en tevreden is er weer een dag voorbij.

We rijden van Franz Josef naar Queenstown en dit is de mooiste dag tot nu toe. Vroeg in de ochtend rijden we door de Alpen, lans Fox Glacier. Onderweg zie ik rivieren, bossen, bergen met besneeuwde toppen, diepe dalen en de mooiste heldere kleuren. Diepblauw, groen, oranje, allemaal in één oogopslag. Voor het ontbijt stoppen we bij Lake Matheson. Dit meer wordt ook het ‘spiegelmeer' genoemd. Het is even 10 minuten lopen via een weggetje in het bos, en dan komen we bij het meer. Tjee zeg het lijkt echt een spiegel, boven het meer zie je de bomen en de zuidelijke Alpen met sneeuw en de wolken erboven en het water reflecteert het zo scherp. Het lijkt wel een schilderij... weer zo wonderbaarlijk om de natuur zo te zien.

De rit verder is om van te genieten. Karl, die trouwens opvallend aardiger tegen me is, is een goed chauffeur, hij rijdt ons over de passen langs de bergen en de afgronden. Het is mooi weer, een helderblauwe hemel en we zien de zon. We komen langs 2 grote meren en stoppen bij een bungy -jump plaats, de eerste commerciële bungy-jump plek ter wereld, waar de bungy jump brug, de Kawarau Bridge is. We zien enkele mensen van de brug afspringen...nou mij niet gezien hoor. Nieuw Zeeland is echt een land van parachutespringen en bungeejumpen. Op veel plaatsen kun je dit doen en de uitzichten zijn legio natuurlijk.

We komen Queenstown binnen en dit is een gezellig ski-dorpje, zo tussen de besneeuwde de bergen en aan het meer gelegen. Hier kunnen we morgen een hele dag blijven en hier slapen we dus 2 nachten. Karl laat ons zien wat er allemaal te doen. Er zijn veel winkels, eettentjes en allerlei sportgelegenheden. Er is een gondelbaan die helemaal omhoog naar de top van een van bergen loopt. Overal waar je staat zie je de Alpen, bomen en de combinatie met het meer maakt dat het net een ansichtkaart lijkt.

Ok, dus vanavond kan ik een beetje relaxen, morgen uitslapen! Een jongen uit Duitsland, Ik weet zijn naam niet meer zo lang geleden en zo'n indruk heeft ie dus op me gemaakt, slaapt ook de in YHA en ik stel voor om samen even het dorpje te verkennen. Hij duikt gelijk allerlei folders is en vraag wat ik wil doen hier. De gondelbaan nemen en naar de top, lange wandelingen maken, naar het meer... pfff ik wordt nog moeier als ik naar hem luister. Nou, ik wil even niets bedenken en niets ondernemen, ik wil hier gewoon doen waar ik zin in heb, relaxen en alles op mijn gemak. Ik zie wel, dus ik loop langzaam verder, lekker winkeltjes kijken en snuffelen. Ik kom in één van de straatjes een kleine bioscoop tegen en ik zie een grote poster van de film Julie en Julia met Merel Streep. Ik had al een voorstukje gezien en ik wil deze film zien. En als mijn gevoel zegt dat is het wil zien, dan is het beste om het op te volgen. Dus na mijn was te hebben gedaan in de hostel is het 9 uur en tijd voor de film. Het is een kleine gezellige zaal en lekker rustig. Julie en Julia is een hele leuke grappige film en die 2 waargebeurde interessante verhaallijnen...grappig hoe het leven kan lopen..!

Zaterdagochtend is het wat koud maar zonnig en ik kom Jim en Alice tegen in de drogist. Ik vertel dat ik de film heb gezien en zij vertellen mij dat de echte Julia (het jonge meisje dus) in hun stad in Texas, in Austin, als ik het goed heb begrepen, woont. Dat is toevallig! We gaan warme chocolademelk drinken bij de chocolaterie aan het meer en het is druk. Er is een soort tweedehands markt en er lopen veel mensen voorbij. Ik ben wel echt moe hoor van deze trip, ik voel het, ik kan mijn ogen bijna niet open houden. Maar het is zo mooi, ik ben blij dat ik het meemaak.

's Middags heb ik zin in ijs van de chocolaterie en kennelijk heeft iedereen daar zin in of het is het lekkerste ijs van de wereld, want er staat een lange rij, helemaal naar buiten op de straat. Nou ja, ik heb toch geen haast en het is het wachten waard. Dit is het lekkerste ijs wat ik to nu heb geproefd... chocola, natuurlijk en ik zit op het bankje aan het meer en de wat oudere, maar sportieve man die ook met de bus mee reist, loopt voorbij en komt naast me zitten. Hij woont in Canada en toen we de dag ervoor tijdens de lunch over Thailand en yoga hadden heb ik hem het theorieboek laten zien van de yoga school daar waar hij interesse in had.

Zondag is iedereen weer in de bus en een paar mensen zijn naar Milford Sound geweest. Dat schijnt ook ongelooflijk mooi te zijn. Maar ik heb gekozen om daar niet naar toe te gaan. Dat bewaar ik maar voor mijn volgende bezoek...ooit....

De volgende stad is Dunedin en misschien ligt het aan het weer, het is koud en het regent, maar ik vind er niet veel aan. Het is stil op straat en het oogt kil. De YHA is een heel oud groot huis en het is stil. Dus echt zo'n zondag vandaag. Het voelt hier in Nieuw Zeeland ook veel meer aan als Nederland, het landschap is ‘europeser' en het weer herinnert me aan Nederland. Wat een verschil met gisteren.

Nog 2 dagen en dan weer, via een bezoek aan Jos en kees, terug naar Byron waar Natasha en Helene, die ook uit Cairns is gekomen, een welcome home dinner party, speciaal voor mij dus, hebben georganiseerd.....