Donderdagavond hebben Natasha en ik afgesproken om boodschappen te doen voor kerstmis. Om half 8 verzinnen we wat we zullen eten. We gaan voor een Italiaanse antipasta buffet met zalm, basil, mozzarella, tomaten, zongedroogde tomaatjes in olie en feta, geitenkaas, crackers, olijven en kaviaar. En wat flessen rose. Het is gelukkig niet zo druk meer in de supermarkt.

Het voelt aan als een rare avond, kerstavond... en we voelen het allebei... een soort druk dat het ‘kerst' avond is en dat we allebei voor het eerst kerst vieren in een ander land in andere omstandigheden in een andere ‘cultuur' ... Natasja is zeker gespannen, ze heeft het erg druk gehad met werk en ziet er ook een beetje tegenop omdat de herinneringen aan haar overleden broer en haar familie omhoog komen.

We gaan mij op het terras kerstavond vieren, want Jane is gelukkig een paar dagen weg, dus we hebben het terras voor onszelf. Hannah gaat met een paar duikcollega's uit, maar wij hebben geen zin om uit te gaan. We proosten met wijn op de kerst en kletsen de hele avond over Australië, onze ervaringen hier, onze plannen, onze dromen, onze tekortkomingen, onze ideeën, onze wensen, onze blessings, onze meningen, onze families en over Byron Bay. We hebben altijd veel uit te wisselen en ik denk dat we daarom ook goede vriendinnen zijn geworden. We hebben veel gemeen in onze achtergronden wat we hebben meegemaakt en kunnen in heel veel dingen de ander herkennen. Ondanks dat we zo verschillend van karakter zijn. En dat is mooi, we hebben echt wat geleerd over onszelf, juist omdat we zo verschillend zijn als persoon en doordat we dezelfde ervaringen delen.

We zijn ook allebei klaar om weer verder te gaan op onze eigen journey en we zijn allebei blij dat we nu een andere fase ingaan, de fase waarin we aan onze nieuwe ‘carrière' gaan werken. Natasha gaat in Darwin lesgeven aan Aborigonals en inheemse kinderen. Iets wat ze in de toekomst wil gaan uitbreiden en van alles met educatie en community work wil gaan doen. We zijn er aan toe om hier weg te gaan. Byron Bay was leuk voor een aantal maanden met het strand en de zee, voor mij de mogelijkheid om veel yoga te oefenen en verder te relaxen. Maar dat is ook genoeg geweest. Het heeft voor ons allebei niet heel veel bijzonders betekend, het stadje. We zijn onze eigen gang gegaan en hebben buiten onszelf, Hannah en Monica om, niet veel gemingeld met de lokale mensen hier. We hadden allebei daar niet zo een behoefte aan. Ook hebben we Byron Bay ervaren als een toch wat oppervlakkig dorp, ondanks de zogenaamde ‘spirituele' winkels hier. Het is meer commercieel gebleken. Er zijn veel backpackers, surfers en toeristen hier. Maar als je de laan neemt waar ik bijvoorbeeld aan verblijf, dan zie je nooit mensen, buren, met elkaar praten of gedag zeggen. Er zijn een paar bars, maar vooral de jonge backpackers gaan dar uit en er wordt veel gedronken. Het is een soort Scheveningen, maar dan met wat extra healing, massage en yoga zaakjes. Commercieel omdat hier alles, boodschappen, uit eten gaan enzo, duurder is, dan bijvoorbeeld in Cairns. Dus leuk voor een tijdje, maar daarna heeft het niet meer te bieden dan dat. En dus tijd om verder te gaan. We zijn er aan toe en klaar om te vertrekken. Oja, wat ik zal missen is het geluid van de zee, wat ik altijd in mijn kamer hoor... zo dicht bij het mooie strand en de zee is wel heel bijzonder.

Beetje muziek bij de wijn, wat kerstliedjes op de computer en beetje zingen en dansen op het balkon, we vermaken ons prima!

Kerstdag spreken we af op het strand om een duik te nemen in de zee. Daarna gaan we naar mij toe en hebben onze Italiaanse kerst anti pasta brunch. En dan weer naar het strand. We besluiten om ergens een cocktail te gaan drinken, maar, de weinige eetzaakjes, bijna alles is dicht en dus gaan we even naar het grasveld voor de Mainbeach. Blijkt dat er veel mensen zijn. Dus als de gewone bars dicht zijn, zijn er ineens veel meer mensen op het grasveld die bij elkaar zitten, wat drinken en eten en muziek spelen. Een hele ander sfeer als anders. Er is een groepje mannen met trommels die onder de bomen zitten en mensen dansen en luisteren naar het ritme van de trommels. Op een gegeven moment gaat Natasha naar voren en danst mee met de man die een soort van Afrikaanse dans doet. Dit is echt wat voor haar en ze kan het goed, dus een luid applaus als ze een beetje opgelaten naar mij terug gaat. Wat een andere fijne sfeer, ze zouden vaker de bar dicht moeten doen.

Zondag slaap ik uit en ik luister naar een aantal speeches die op mijn computer staan van Deepak Chopra, een Indische doctor over body, mind and spirit. En ik slaap nog meer. Om 4 uur heb ik een yoga les en daarna maak ik mijn wekelijkse verhaaltje op de computer op het terras van Jane.

Het is bewolkt vandaag, maar zo heet. Ik hoop dat het dalijk in Thailand wat minder warm is. Nog maar 3 nachten en 3 dagen in Australië! Zo raar, ik kan niet wachten om naar Thailand te gaan, ik heb er zo'n zin in. Ik ben er echt aan toe om weer een nieuwe fase in te gaan! Maar het is ook raar dat ik over 3 dagen niet meer in Australië ben. Australië, waar het allemaal mee is begonnen. De uitnodiging van Carlijn om hier naartoe te komen, toen ik tegen haar zei, ik wou dat ik er een jaar tussenuit kon. Dat was de opening voor mij om dat idee waar te maken. Met het idee om nieuwe mogelijkheden en ervaringen te ontdekken. En ik had het idee dat ik eerst een paar maanden bij haar zou zijn. Verder had ik geen enkel idee wat ik precies zou doen en waar ik daarna zou zijn.

Maar het anders gelopen. Ik ben ik Thailand begonnen en nu ga ik daar weer heen. Ik had nooit gedacht dat ik na 2 weken in Thailand al zou ontdekken wat ik in dit jaar wilde gaan doen. De yoga opleiding. En ik wist ook helemaal niet wat ik in Australië wilde gaan doen en waar ik wilde zijn en wat ik wilde doen. Ik ben blij dat Carlijn me heeft geadviseerd om eerst naar Alice Springs te gaan en met een Outback tour Ayers Rock (Uluru), het spirituele hart van Australië, te bezoeken. Dat was heel bijzonder vanwege de Aboriginal cultuur die je daar heel erg dicht bij je voelt. Vanwege die ervaring heb ik het echte Australië toch een beetje leren kennen.

Dus volgende week is het vanuit de lucht.... op Oudejaarsavond.... Goodbye Australia... hello Thailand!.