Ik heb sommigen gelukkig al gesproken via de telefoon of sms maar toch nog een keer:Ik wil iedereen een heel erg gelukkig en inspirirend 2010 toewensen!

En ik wil Carlijn nog even benoemen en bedanken... zij wat tenslotte degene die mij uitnodigde om naar haar toe te komen in Australie en daarmee was de eerste stap van deze al zo nvergetelijke reis voor mij toen genomen!

Nog een paar dagen en dan mag ik weer terug naar Thailand. Zo voelt het wel, dat ik weer mag… want ik moet wachten totdat mijn vlucht gaat. Geen staking meer, dus alles is ok. En ik kan niet wachten want ik heb zo een zin in mijn volgende stap en het vooruitzicht van dat heerlijke, overheerlijke gezonde gevarieerde eten van Ananda Kitchen alleen al is een reden om terug te gaan naar Koh Pangan. Ik heb gewoon zin in de nieuwe uitdaging, de yoga opleiding en de nieuwe mensen te ontmoeten en de mensen weer te zien die ik al ken.

Dus de laatste paar dagen in Australië ben ik een beetje uit mijn doen omdat ik de kriebels heb om te gaan. Mijn spullen weer uitzoeken, het meeste neem ik mee. Ik heb alweer een zak kleding aan de Lifeline shop gegeven. Mijn fiets verkoop ik aan de dame die in de andere studio in de tuin woont.

Dinsdagavond heb ik met Natasha, Monica en Hannah afgesproken vanwege mijn ‘afscheid’. Cocktail en wat eten en kletsen. Het regent al een paar dagen en het regent pijpestelen deze avond. Het is ook ontzettend druk in Byron Bay nu. Het is vakantietijd voor de scholen. En het is heel heet, dus een goede tijd om hier weg te gaan. Met Monica en Hannah heb ik niet zo ontzettend veel opgetrokken, dus het is geen zwaar afscheid ofzo. Ik zal Byron ook niet missen. Het is mooi geweest zo. En ook met Natasha heb ik geen verdrietig gevoel. Ik heb een goed gevoel over de tijd dat ik met haar ben opgetrokken en de vriendschap die we elkaar hebben gegeven. Het was lachen en huilen met elkaar. En we zullen elkaar wel een keer zien in Nederland of Engeland en er is facebook. En dus proosten we daarop. Dat onze paden elkaar gekruist hebben en dat we daar dankbaar voor zijn en dat we het leuk en gezellig met elkaar hebben gehad en dat we ook vrienden bleven na een woordenwisseling… zo moet het ook zijn. Ik krijg een motto mee van Natas: ‘when it come, it come… dat is Jamaicaans’, zegt ze : alles op zijn tijd.. En zo voelt het ook: ik verlaat Australië flexibeler, in meerdere opzichten van het woord. Nou, proost meiden!

En voor diegenen die in Nederland tegen me zeiden: oooh, volgens mij ontmoet je daar een Australische cowboy, ga je daar trouwen enzo… Nou nee, ……en zeker niet helaas hoor! Wees niet getreurd, ben ik zelf namelijk zeker niet en ik weet dat jullie het goed bedoelen, maar ik heb nooit dat gevoel gehad dat dat mijn doel was (voor Australië of voor dit jaar). Trouwens, het beeld wat ik heb gezien van de Australische mannen is niet echt heel ‘charmant en intrigerend’ om het even samen te vatten. Nu heb ik daar ook niet zo over geschreven; de mannen… en als het oppervlakkig is, dan is het het melden niet waard. (Sorry Carlijn voor de stereotype beschrijving, ik heb ook maar een klein beetje van Aussie meegemaakt, weet ik, en in de steden is het misschien anders...) Maar we hebben het met de meiden onder elkaar best vaak over gehad en deelden dat beeld wel. En ik heb me er ook niet druk over en mee gemaakt. Mijn hoofd en hart waren al die tijd al bezig met andere dingen en met de tijd op de Yogaschool die nog komen gaat…(nou, daar loopt dus wel een heel erg leuke interessante jongeman rond trouwens...dat even ter zijde..)

Woensdag nog even lunchen met Natas en dan is het echt ’bye love, bye..’ach ze heeft toch wat traantjes.. lief he. Ik bijna….maar ja ik kan ook alleen maar denken: joehoe ik kan vandaag weer verder…En dus naar het vliegveld van Ballina en op naar Sydney!Wel erg leuk om hier in Sydney een dag voor de laatste dag van het jaar te zijn! Morgen is hier dus een groot vuurwerk op of bij de Harbour Bridge en de Operahouse. Ik neem de trein naar de plaats waar alle ferries komen en gaan en dat is dus tussen de Harbour Bridge en de Operahouse in. Ik neem de ferry naar Manly waar José (jos) en Kees wonen. Jos staat me al op te wachten en Kees wacht met de auto verderop. Ik ben blij ze weer te zien en vind het een superleuke afsluiting van mijn Australië periode hier. De zus van Jos is ook op bezoek bij hen. Het zijn echt hele warme open mensen die van het leven genieten door van alles te ondernemen en geïnteresseerd zijn in allerlei culturen en mensen. E zijn al in vele landen geweest en ze zijn nog lang niet uitgekeken op Australië. Ze leven hier het dagelijkse leven zoals ze dat ook in Nederland doen, maar het leven is meer buitenshuis en ondernemender en dat bevalt ze zo goed. Even een paar straten door en dan heb je het strand, de zeilboten en haventje, parken en winkels en dat terwijl je gewoon in de grote stad woont. In ieder geval kan ik in het Nederlands mijn verhaal kwijt, ze weten hoe Byron Bay is en het is fijn om van alles uit te wisselen. Jos heeft een heerlijke Thaise maaltijd gemaakt om me alvast in de stemming te brengen.

De laatste dag van het jaar… 31 december 2009…. Jeetje wel een raar gevoel, ben zelfs wel zenuwachtig. Het is gewoon een bijzondere dag, de laatste van een heel bijzonder jaar en van een decade… hoe noem je dat .. van een tienjarige periode… En ik ben dus in Sydney!! Ze verwachten hier 1,6 miljoen mensen vanavond bij het vuurwerk! Maar ja ik vlieg om half 6 weg en dus pak ik rond 3 uur de ferry terug naar het Central Business District en de trein terug naar het vliegveld. Als ik daar aankom, zie ik al heel veel mensen langs de kanten zitten wachten voor het grote vuurwerk. Het is mega druk bij de ferries en in de trein zie ik 2 Nederlandse meiden die zichzelf hebben uitgenodigd bij mensen in Sydney. Ze hadden een briefje opgehangen of ze ergens Oud en Nieuw bij iemand konden vieren en nu gaan ze naar mensen op de 11 verdieping naar het vuurwerk kijken.

Het vliegtuig gaat op tijd en ik vlieg later ergens volgens de Australische tijdzone (?) het jaar 2009 uit……Het lijkt helemaal niet zo lang als ik volgens de Thaise tijdzone het jaar 2009 weer ‘in vlieg’: ik land om kwart over 10 ’s avonds in Bangkok …. BAM….. wat een drukkende hitte weer hier……..en na alle douane dingen ga ik op zoek naar degene die me van het hotel komt ophalen. Ik heb voor 20 euro een luxe kamer in de Regent geboekt en ik zie een dame met een bord met mijn naam erop. Ik ben om 5 voor 12 in het hotel en dan is het hier 2010!! Ik hoor wat vuurwerk, maar verder is er niets te merken. Ik ben al de hele dag bezig met sms jes en bellen. Ik heb nog wat Aussie telefooncredit op te maken. Een nieuw jaar, nieuwe decade en nieuwe dingen te doen!

Vrijdag 1 januari 2010, weer van Bangkok naar Koh Samui, de boot naar Koh Pangan en dan maar naar Ananda Resort. Ik heb eigenlijk geen plek nog om te slapen. Ik heb een huis ’geboekt’ maar dat is pas vanaf de 15^e vrij. En dus moet ik even zien wat ik kan regelen. En dus is dit mijn eerste actie hier. Ik kom aan bij Ananda en zie meteen Ye, de man die hier bij de receptie en keuken helpt en Mango, de receptioniste. Ze herkennen me gelijk, wat leuk en ik wordt warm onthaald. Het is fijn om hier weer te zijn, een hele fijne plek het buiten restaurant en 10 meter van de Thaise Gulf vandaan.

Ik laat mijn koffer hier staan en loop naar de winkel ernaast waar ze kamers hebben en ‘bungalows ‘(vaak 1 kamer met badkamer met een dak erboven, vaak ziet het er van de buitenkant mooier uit dan van binnen). Maar alles zit vol. Het is heel erg druk nu omdat het Oud en Nieuw was en ook tegelijkertijd de Full Moon Party van deze maand was. Er zijn meerdere mensen die op zoek zijn naar een huis of een kamer. En ik merk ook weer meteen de Thaise ethische moraal hier… wie het meest betaald, wordt het warmst onthaald…. Het is chaos en verwarring alom… wel een kamer vrij, geen kamer vrij, wel een bungalow, geen bungalow… en belachelijke prijzen, zelfs voor Thailand. In juni juli was een kamer 300 Baht, zo’n 6 euro per nacht, nu gaan ze voor 1200, 1400 Baht.

Ineens zie ik Saw, de massage dame van Ananda resort waarvan ik de massages in de Detox week in juni 2009 kreeg. Ze is helemaal blij me weer te zien en ik haar ook. Ook de andere dame ken ik nog. Naast Ananda is er een winkel van Sinkel met daarboven kamers en achter de winkel Bungalows te huur. Morgen komt er een kamer vrij. Ik ontmoet Mona, een Yoga docente uit Zweden. Zij vertelt dat er een Nederlands meisje is die hier Yoga volgt en die waarschijnlijk plek heeft in haar Bungalow. En dus loop ik daar naartoe. Simone heet ze. Maar zij heeft maar 1 slaapkamer en bed, dus dat ik geen optie. Als ik echt niets anders kan vinden, dan moet ik maar terugkomen, zegt ze. Maar ik ga verder kijken. Ik loop even naar de 4 huizen toe, waar ik vanaf 15 januari dus een huis heb gehuurd. Ik vraag even hoe de bewoners het hebben. Het zijn zulke mooie grote houten huizen. Maar ik hoor van een vrouw dat iedereen hier een aantal maanden blijft. Maar dat is balen….dus ik heb mijn huisje niet. Ik lk vraag aan Mango of ze haar tante wil bellen, want bij haar had ik het huis ‘gereserveerd’. Ik hoefde niet te boeken, want er zou wel plek zijn. Mango vertelt me dat er een nieuwe manager is en dus dat er geen boekingen worden aangenomen. Alles huizen zijn vol. Nou ja, wat kan ik doen? Niets. Dag huis. Dit is de Thaise mentaliteit.En dus moet ik me meteen richten op het vinden van een ander huis. Gelukkig is Saw er en ik mag bij haar achterop de motorbike en we rijden een stuk om te kijken of er ergens een huis vrij is. Ze hebbeen vaak een bord met een telefoonnummer bij het huis staan. Na wat zoeken en vragen, zien we een bord met Jaroen House erop. Ik zie een huis en het ziet er bijna hetzelfde uit als het huis wat ik zou hebben in de eerste plaats. En dus bellen we en gaan naar de eigenaresse toe. Wat een geluk dat Saw me helpt, want ik had het nooit kunnen vinden. Nu zijn er niet zoveel wegen hier, een weg langs het strand en een paar zijwegen, maar dat is dus het moeilijke van dit wegenstelsel hier. Er is zijn geen straatnamen…in dit gebied dan.

Aan de foto’s te zijn, ziet er goed en gezellig uit vanbinnen, een nette badkamer met bad en wastafel, keuken met bar, slaapkamer een woonkamer, en een jongen die toevallig in de winkel binnenkomt zegt me dat het goede huizen zijn. En goedkoper. Het andere huis was 300 euro per maand en dit huis 200 euro, met internet. Dus een goede deal. Vanaf 15 januari kan ik erin en betaal de helft vooruit en krijg een kwitantie mee als verzekering dat ik in het huis ga. Ik regel ook meteen een nieuw telefoonnummer.

Alleen voor vannacht heb ik geen slaapplek. Uiteindelijk kan ik bij de familie in huis slapen aan de overkant van het restaurant dat schuin tegenover Ananda is. Dat was weer even een knop omzetten... een houten hut, een matras op de grond met van die veren die je overal voelt..en een badkamer met een tuinslang met koud water, een regenton met water, geen wc, gaten in de vloer en in de muren, ik dacht dat ik wel wat gewend was na mijn badkamer/keuken/ was -hok met spinnen in Australië, maar dit was weer een grens verleggende ervaring... ik heb me echt even heel armoedig gevoeld... naast mij in de andere kamer sliepen een meisje en een jongen en toen die jongen vroeg of hij naast mij mocht slapen omdat ie het koud had (het is snikheet hier) dacht ik ' het moet niet gekker worden' .. maar ben de nacht doorgekomen.

Verder is het op Ananda resort weer heel fijn om daar te zijn..het is een ontmoetingsplek van velen vanwege de yoga school. Nog geen 24 uur en al heb zoveel mensen weer gesproken, ik heb al een paar mensen gezien die ik in juni ontmoet heb en een jongen uit Israel die half Nederlands is en een jongen uit India die ook weer terug is en Christa uit België. Ik voel me meteen weer heel goed hier. Een heel ander gevoel dan in Australië eigenlijk. Een meer volwassener opener verbondenheid die hier is. En dat is ook de energie die de mensen meebrengen.

Zaterdagavond ga ik met Saw naar de Final Ceremonie van de First Month Course die net is afgelopen. Elke maand is er dus een maandcursus met een avond waarop de certificaten worden uitgereikt, mensen wat kunnen zeggen of delen met elkaar. Vanavond is het in een van de nieuwe hallen die zijn gebouwd. Het is 10 minuten rijden van Ananda. Ik zie een aantal mensen die ik in juni heb gezien en een van de Yoga teachers.

Zondagmiddag hebben we een receptie voor de nieuwe studenten van de TTC (Teacher Training Course). Er zijn 24 mensen uit o.a Noorwegen, Duitsland, Nederland, Oostenrijk, Canada, India, Australië, Israel en Amerika. Al die namen en mensen.. veel vrouwen en een paar mannen. Dit zijn mijn medestudenten dus voor de komende 3 maanden.Ook zijn alle Yoga teachers er en we gaan met zijn allen op de houten varanda zitten in het restaurant. Daar doen we een introductieronde door degene die naast ons zit te interviewen en dit terug te koppelen aan de groep. Zo hoort iedereen wie wie is en waar vandaan komt.Iedereen krijgt een welkomstpakket met een studieboek, reinigingsdingen, concentratie pingpong bal.. en info over de opleiding. we krijgen info van de TTC coördinator over van alles en nog wat. We krijgen het rooster van deze week en het is heel de dag door praktijk en theorie.

Het wordt in heel intensief de komende periode…. Dus misschien wat minder tijd om lange verhalen te schrijven, maar blijf mijn best doen want ik vind het zelf fijn om te doen..

Morgen 4 januari 2010 beginnen we half 9….ik heb er echt heel veel zin in…ga slapen want ben erg moe van de afgelopen dagen..