Week 24 Zumba en de Treeman…… 23 t/m 29 november 2009

Deze week begin ik met mijn lessen bij de Byron Gym. Er is van alles te doen, dus ik moet maar een beetje schipperen met mijn yoga les in de middag. Maar maandag om half 11 ga ik naar pilates, goed voor je buikspieren en je krachtcentrum. Na yoga op Byron street, ga ik om half 7 door naar Yoga op de Gym. Dit is meer dynamisch en weer leer ik nieuwe poses.

Na de yoga ga ik naar Natasha, ze heeft me ge sms-t dat ze advies nodig heeft. Ik hoor een heel verhaal over een collega teacher, en is helemaal in de war ervan. Gelukkig kan ik haar een beetje kalmeren door de situatie door te nemen met haar. Ze heeft me al vaker om advies gevraagd, ook toen ze op de andere school ‘problemen’ had met de baas en een gesprek had gevraagd. Ik had haar toen door het gesprek geleid en eigenlijk doe ik nu weer hetzelfde en het werkt; ze ziet het allemaal weer wat helderder. Dat is fijn!

Dinsdagochtend: Zumba les. Een aerobics les met dansen op vrolijke muziek; Salsa, Merengue, Cha cha cha passen, met je heupen zwaaien…, Ik ga om 9 uur eerst naar de techniek class toe. In een half uur worden de technieken uitgelegd. Poe… valt nog niet mee hoor. He… Silvia…. Jij doet het ook in Nederland, las ik in je reactie… ja het is echt heel leuk ja, en goed voor je heupen en je middel… gelukkig maakt het niet uit als je de pasjes niet helemaal goed doet.. het gaat om de fun..!! Echt een aanrader voor diegenen die dansen met een work-out willen combineren.

Na de Zumba les, meteen een Yoga les op de gym. Weer een nieuwe docent. De 23^e al geloof ik als ik iedereen naga die ik heb gehad in Nederland, Thailand en hier in Australie; Cairns en Byron. Wel goed om zoveel verschillende docenten als voorbeeld te zien die allemaal hun eigen stijl en benadering hebben. Een ding hebben ze allemaal gemeen: als docente laat je de intensiteit van ieders practise, de training, of hoe je het noemt, aan de beoefenaar zelf over. Je geeft de pose, de oefening aan en geeft opties in de zwaarte van de pose en je laat altijd ruimte om te rusten als het te zwaar is. Het gaat om ieders zijn eigen practise naarmate ieders eigen status waar het lichaam in bevindt. Iedere dag anders is en voel je in het lichaam de verschillende grenzen en waar ze op dat moment liggen. Die ruimte en respect vind ik heel mooi in deze bewustwordingsbeweging ( als zijnde ‘sport’).

Woensdag krijg ik een email van één van de Yoga docenten van Byron Yoga Centre. Wong, heet ze. Ze had beloofd om te mailen wanneer ze les geeft omdat elke week verschillend is, en zegt dat ze het zo leuk vind dat ik zoveel interesse en zo enthousiast bent. Nou , dat is leuk om te horen en lezen.Ze geeft op woensdag en donderdag les. Vanmiddag ga ik dus naar haar les.

Donderdag heb ik om 10 uur met Natasha afgesproken op de markt. Ik kom aan zie haar met een man praten. Hier moet ik echt een foto van nemen. De man ziet eruit als een soort boom, dat beeld roept ie op bij ons. Hij loopt altijd op blote voeten en zijn voeten en tenen zien eruit alsfo het wortels zijn van een boom. Hij heeft lang haar en een lange baard en zwarte kleding… hij ziet eruit alsof hij zo in een toneelstuk mee speelt of een fantasy film, Harry Potter ofzoiets…. Hij heeft heldere jonge ogen, maar ik kan door zijn specifieke haardracht en kleding niet echt zijn leeftijd schatten… maar ik denk begin 50… hij is heel bijzonder om te zien. Natasha is hier met haar studenten Engels, een outdoor acitivity class. We spreken af om morgen te bellen of we nog wat gaan doen. Ik ga naar Yoga, half 11.Om 6 uur is het weer Zumba les…. Ik ben helemaal bezweet ervan. Wel echt leuk om te doen!

Vrijdag, na de yogales, ga ik naar een bepaalde boekshop, waar ze boeken over yoga hebben. Ik heb een boek nodig met meerdere poses en gelukkig vind ik 2 goede boeken. Boeken zijn hier iets goedkopere dan in Nederland. In de Book Exchange Shop vind ik nog 2 tweedehands yoga boeken.

In de middag bel ik Natasha op om te kijken of we afspreken voor later. Maar als ze opneemt, ratelt ze meteen of ik naar het centrum wil komen en dat ze met Hannah en Kate, een kennis die een dag hier is, wat gaat eten nu. Maar ik ga naar yoga en kan pas na half 6 en dus als ik dat wil zeggen, ratelt ze geïrriteerd dat ze net van haar werk komt en alleen wil eten of en hoe laat ik kom. Omdat ze me niet laat uitpraten en mij laat zeggen wat ik wil zeggen, raak ik ook geïrriteerd. Omdat ik geen zin heb om hier op in te gaan zeg ik; have fun, ik kan niet, bye en hang op. Ik voel me wel gelijk schuldig dat ik zo kortaf het gesprek heb beëindigd en ik probeer het te laten gaan.Maar tijdens de yogales, tijdens bepaalde poses, kom ik in contact met die irritatie (dat gebeurt dus met yoga, omdat je zo bewust bezig bent met je lichaam en geest tegelijkertijd op dat moment, kom je bepaalde grenzen of gevoelens of bewustwordingen tegen) en zie in, heb een soort inzicht, waar geiiriteerdheid of boosheid vandaan kan komen en wat er dus onder ligt, een gevoel wat meestal angst of verdriet over iets persoonlijks is, wat met iets heel anders te maken kan hebben, iets wat helemaal niet met die ene persoon te maken heeft, maar omdat je dat niet wil voelen, druk je dat weg door boos te worden en je af te zetten tegen diegene.Dus eigenlijk heb ik wel wat gehad aan dit gedoe. Ik heb wat ingezien en dus sms ik Natasha dat ik haar bedank dat ze me boos heeft gemaakt en dat dit dus goed was en dat ik morgen wel bel.

Dus zaterdag bel ik haar en ze zegt meteen dat het haar spijt dat ze me niet liet uitpraten en dat ze het niet zo bedoelde en dat het haar fout was hoe ze reageerde. Nou, ik zeg dat het niet erg was en vertel haar wat ik eraan heb gehad. Ik ga met de fiets naar haar toe en we kletsen en ik vertel wat er tijdens de yoga les gebeurde.

Er komt een buurjongen naar ons toe die ze wil koppelen aan een van de meisjes in het huis waar ze woont. De jongen is een surfer en zegt op een gegeven moment dat hij zijn gezicht heeft gebroken en laat ons een foto van de X-ray zien op zijn mobiel. Lijkt wel een foto uit een horrorfilm. Maar je ziet er helemaal niets meer van nu.

We gaan het centrum in, beetje slenteren en lekkere dingen eten. We zitten bij de organic Shop buiten en dan komt de TreeMan er aan. We hebben niet zoveel zin om met hem te praten, maar we komen er niet onderuit… hoe bijzonder hij er ook uit ziet, zoals één met de natuur, toch vinden we het ook best wel ‘smerig’ hoor. Dus gaan we maar weer verder, naar de zee kijken. We kletsen veel en zijn lui. We kijken film bij mij en eten vandaag pizza en chocola..het is zaterdag….mmmm.

Zondag om 10 uur ga ik naar het Beach Hotel toe. Natasha is naar de Aborigonal Clearing Ceremonie gegaan, omdat ze alles wil weten wat Aborigonal, inheemse (indiginous) mensen en hun cultuur beweegt. Ik bel haar als het bijna s afgelopen, en ze zegt dat het meer iets voor mij zou zijn omdat het meer de hippies zijn die hier een of ander ritueel aan het doen zijn. In ieder geval spreken we af om naar het strand te gaan. Als ik bij het Beach Hotel aankom, zie ik een grote cirkel van zand op de vloer met allerlei items erop: bloemen, kaarsjes, wierook, stenen en een paar grote kaarten met tekst erop om de cirkel heen. Er staan en zitten mensen omhee . De mensen hebben iets van een versiering op hun gezicht en ik zie overal mensen elkaar omarmen.

Dus Natasha denkt dat dit wel iets voor mij is… haha…. Nou … ik geloof zeker in de spirituele benadering van het leven, als zijnde een filosofie. Maar dit soort rituelen en hoe sommige mensen zich kleden, hun haar hebben en zich versieren.. daar heb ik echt niets mee. Voor mij hoeft al die poespas niet hoor, maar misschien is dat wel heel Nederlands, heel Dutchie, van mij… wees spiritueel, maar doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Maar goed, als mensen zich willen verenigen en zich op een bepaalde manier kleden en gedragen om, dus, te laten zien (aan de buitenwereld) dat ze een bepaalde filosofie naleven, prima. Maar ik vind dat niet nodig.

Dus als Natas aan me vraagt: en vind je het wat? Zeg ik tegen haar: ‘ik heb hier helemaal niets mee.” Ze is opgelucht en ik weet wel waarom: Natas is super cynisch als het om die hippie cultuur gaat en ze wilde niets zeggen voordat ik heb gezegd wat ik er van vind. ‘Gelukkig zegt ze, ik vind het ook belachelijk en ik vind het jammer dat de echte Aboriginals niet aan bod zijn gekomen”.

We gaan naar het strand en een student van de English school van Natasha, gaat ook mee. Het waait hard en het lijkt wel een beetje mistig. In de middag gaat het ineens onweren en regenen. Ik ga boodschappen doen, want ik heb helemaal niets meer ‘in huis’. Ik wil op de fiets, maar dan zie ik langs de weg politie staan, ze doen een of andere grote controle bij automobilisten. Maar ik heb geen helm en je moet hier in Australië dus een helm dragen op de fiets. Nou, ik heb geen helm, zou wel beter zijn hè, na die val 3 weken geleden, en dus ga ik maar lopen. Ik heb geen zin in een boete.

Het is druk in Byron, er zijn veel toeristen en Schoollies; de schooljongeren die hun grote vakantie vieren aan de Gold Coast.

Bijna december alweer…ik wens julie heel veel plezier allemaal met de Sint daar!

mmm... mis de pepernoten wel...

Week 23 Afscheid Helene, strand en de schaar erin …..16 t/m 22 november 2009

Deze week eigenlijk rustig aan, geen gekke dingen, maar gewoon lekker bezig zijn….

Zo dat voelt goed .. vanaf vandaag voel ik me veel opgeruimder. Ik zit in mijn eigen ritme overdag en zelfs ’s avonds heb ik energie om te stretchen. Ik koop een nieuwe yoga mat. Een roze. De yogamat die ik vanuit Thailand heb meegenomen is vies met vlekken en van het zweet van de Bikram. Dus die is nu nog alleen goed genoeg voor het strand. Voordat ik om 4 uur yoga heb in Byron Yoga Centre, oefen ik op mijn nieuwe roze yogamat. Ik gebruik de Yoga Travel kaartjes en de kaart met verschillende poses. En mijn Agama Yoga boekje. Tussendoor gezond eten en veel drinken. Elke dag leer ik weer wat bij tijdens de yoga les en leer ik nieuwe poses en voel andere spieren.

Miranda (in Nederland) is dinsdag jarig, van harte gefeliciteerd met je verjaardag meid, jammer dat ik niet even op je feestje kan komen, bewaar maar een stukje taart voor me, Ok!

Donderdag avond hebben we een afscheid etentje voor Helene. We ontmoeten elkaar weer in ons favoriete restaurant Chameleon. Natasha is er, en Luke, een collega van haar, Maja en een ander meisje die in hetzelfde huis wonen. Ik heb eigenlijk geen contact meer gehad met Helene sinds we naar de Lighthouse zijn gelopen. Ze is veel met Cat opgetrokken en ik met Natas en Monica. Met Helene heb ik gewoon niet zoveel gehad. Maar het is wel fijn om even stil te staan bij haar afscheid van Byron. Ze gaat verder naar Sydney en hoopt daar een baantje te vinden. In Byron zal ze Sabine en Myriam van de Sharehouse in Cairns ontmoeten, die zijn daar ook.

Woensdagnacht en donderdagnacht slaap ik slecht, ik weet ook niet goed waardoor, maar het is wel vervelend, want het gooit mijn dagritme in de war. Vrijdag besluit ik naar de kapper te gaan. Mijn haar is erg dun geworden, ik heb een paar maanden veel haaruitval gehad, door de hitte en de luchtvochtigheid denk ik. Gelukkig is het nu gestopt, maar het ziet er niet uit. Ik heb het al een stuk korter laten knippen de laatste keer maar aan de zijkant is net nog steeds langer en heel erg dun. Het ziet er niet uit, ook al heb ik dat al een keer gezegd, en dat ben ik zat. Er zit niets anders op dan het kort te laten knippen (… klinkt bekend he, Carlijn haha!).

Ik kan vanmiddag om 5 uur terecht. Ok. Geen Yogales dan vanmiddag. Even een dagje rustiger aandoen na 4 dagen intensief oefenen. Ik ga lekker naar het strand. Een paar minuten op de fiets en ik zit op het strand tussen een paar rotsen in, precies een goed plekje. Het is rustig. Het is erg warm de laatste dagen hier. In deze staat, in het zuiden, bij Sydney en Melbourne en meer inlands hier, is er een hittegolf aan de gang. Meer dan 40 graden daar. Jos en Kees zullen wel flink aan het zweten zijn. Het is elke dag op het nieuws en er zijn veel bosbranden uitgebroken.

Ik krijg een sms van Natasha, of ik met een paar collega’s van haar wat wil drinken. Maar ik kan niet. Om 5 uur ben ik bij de kapper. Het is wel druk en er is maar 1 meisje, die is aan het trainen. Ik zeg of het wel goed uitkomt en ze vraagt of ik het goed vindt of ik morgen wil komen, want dan is Caitlin er. Dat het meisje dat mij vorige keer heeft geknipt. Prima, ik was heel erg tevreden verleden keer, en dat is heel wat (he Nens, haha) , dus morgen is ook goed.

Dan ga ik even naar de Gym waar Natasha traint. Ik heb wel zin de in de Zumba lessen die ze daar hebben. Zumba is helemaal in hier en is een nieuwe sport, een soort dans en een work-out tegelijkertijd op muziek. Een soort buikdans en salsa ofzo. Ik hoor van Natasha dat het erg leuk is. Lijkt me leuk om dat als afwisseling erbij te doen.

Dus fiets ik even naar de gym om info te halen. Als ik het hele week programma zie, hebben ze meer interessante lessen. Ze hebben ook Yoga. En Pilates. En balans lessen met een grote bal. Precies wat ik nu nodig heb, nadat ik bij de Bikram ben weggegaan. Kan ik toch wat meer trainen. En het is goedkoper ook, een maandabonnement hier. Dus ik schrijf me meteen in.

Als ik terug fiets, ga ik even langs de pub waar Natasha en haar collega’s zitten. Luke heb ik al een paar keer gezien en ik maak kennis met Paul en Fred. Aardige en leuke lui en grappig ook! Er wordt veel gelachen. Natasha is naar een andere English School gegaan omdat ze het bij de eerste school niet naar haar zin had. Deze collega’s zijn veel volwassener en aardiger, dan de vorige die ik ook had ontmoet. Na een uurtje gaan we weg. Natasha gaat langs de wekelijkse gratis barbecue op het veld valkbij. Dat wist ik niet, maar er is dus elke week een gratis BBQ. Het ziet er alleen niet erg smakelijk eruit zien. Witbrood met een burger of worst en vette saus, nee dank je, ik kook zelf wel . We spreken af om morgen naar het strand te gaan.

Het is 1 uur zaterdagmiddag en ik zie Natasha en Hannah bij Noodles Box, midden in het centrum. We gaan naar het strand, dat 300 meter verderop is. Gewoon de hoofdstraat uitlopen en we staan op het strand voor de zee. Natasha heeft een etentje vanavond met Luke, haar collega en zegt dat ze niks heeft om aan te trekken… hahah, die kennen we. Dus we duiken een winkeltje in en een half uur later heeft ze een zwart jurkje voor vanavond. Het is ‘druk’ op het strand. Dit is echt gezellig en relaxed zp met de meiden op het strand. Kletsen en naar muziek luisteren. Heerlijk.Natas vraagt of ik vanavond wat wil komen drinken na het eten en ik zeg, we zien wel hoe het loopt en of ik zin heb. Ik maak lekker zalm klaar met aardappels en groenten. Mmm. Later krijg ik een sms dat ze het wel erg gezellig heeft samen… ik lig toch al bijna te slapen, dus ik vind het wel best.

En zondag, uitslapen, naar het strand en naar Yoga les. Niets bijzonders. Nou ja, Jane komt naar mij en Tummy toe: ze wil even zeggen dat ze een slang heeft gezien in de tuin die gevaarlijk kan zijn. Hij is niet groot, maar is wel giftig. Ze heeft de slangenpolitie of zoiets gebeld. Of we willen uitkijken waar we lopen, onze ogen open houden en de hordeuren dichthouden. Ja natuurlijk, ik kijk gelijk in alle hoeken en onder het bed….

Lekker bezig geweest deze week en heb het echt goed naar mijn zin hier nu. Ik geniet echt van mijn vrije tijd hier en van het weer en dat ik kan doen wat ik wil. Volgende week Zumba uitproberen………….

Week 22 Opgeven…..? Hippie Nimbin….. 9 t/m 15 november 2009

Tijd om een dagindeling aan te houden, een schema, een soort werkdag te hebben. Tenslotte wil ik ergens naartoe werken met de yoga en ik heb een lange weg te gaan. Hoewel er veel verschillende soorten van yoga te beoefenen zijn, en dat is ook de reden dat je hier fulltime mee bezig kunt zijn, is het voor mij nog maar het begin waar ik sta. Er is ook zoveel theorie over te vinden en te lezen zoals de verschillende benaderingen, doelen, manieren, technieken, voorwaarden, resultaten, achtergronden en dat met betrekking tot het lichaam (fysieke aspect), de geest (mentale aspect)en de emotionele aspecten. Maar ook puur de lichamelijke oefeningen zijn eindeloos en voor mij ook nog moeilijk, tenminste de meeste houdingen dan. Hoewel ik de passie, de aanleg en de wil wel heb, denk ik en hoop ik, door de oefeningen (houdingen) merk ik dat ik geen 20 meer ben. En als je op deze leeftijd (categorie 30 + ….) pas met zoiets begint, is het te merken dat je minder soepel dus flexibel bent in je gewrichten, spieren en alles wat er maar te bewegen valt in je lichaam, dan op je twintigste zeg maar.

De Bikram yogales op dinsdagochtend is een ramp. Ik heb weinig kracht en mijn balans is verschrikkelijk. Verleden week donderdag en zaterdag ging het veel beter. Gisteren gaf de eingenaresse, Norma, les. Buiten Norma, zijn er nog twee anderen die lesgeven, Ben en Maddie. Hun les vind ik wel fijn, maar die van Norma is niet. Een dame met zwart lang haar, in twee vlechten en een super lenig en slank lichaam natuurlijk. Ze heeft een accent, ik weet niet waar ze vandaan komt, maar ze heeft het goed gedaan denk ik. Met 5 lessen per dag en met zeker 30 mensen per les = minimaal 150 mensen per dag die een les volgen en ze is 7 dagen en week open, dus goede business. Ik heb haar nooit gesproken, alleen gade geslagen achter de receptie, en ze komt niet open en toegankelijk over en ze heeft een erg zakelijke uitstraling. Gelukkig geeft ze niet veel les. Maddie en Ben zijn een stuk opener en geven ook meer goede feedback.

Dus al ik deze ochtend zie dat zij les geeft… shit… en het wordt inderdaad afzien. Ik weet gedurende de les, dat mijn balans, kracht en flexibiliteit een stuk minder aanwezig is. En als de grond houdingen aan de beurt zijn (dat is met de binnenkant van je armen op de grond je benen in de lucht houden en daarna je armen en benen tegelijkertijd in de lucht houden) houd ik de houding niet helemaal vol tot het einde. Ik heb veel aerobic sporten gedaan, steps, low-impact, body pump met gewichten, thai bo, pilates enzo, maar dit is veel zwaarder. Veel aspecten van deze houdingen zie je ook wel terug in de aerobic sporten, dus het is een echt een work –out voor je lichaam en met de zweetdruppels die van je af stromen en de woorden: push, go back, way back, push, push… is het en hele opgave om je focus, balans en kracht op hetzelfde ogenblik te behouden.

Enfin… ZIJ zegt,en public.. ‘je gaf het op Melissa…. .ok, dat kan ik hebben. Als ik bij een volgende houding nog een keer mijn armen op de grond breng, zegt ze luid: ‘elke keer geef je het op melissa, dus wat zegt dat over je persoonlijkheid? Nu kan ik elke correctie hebben hoor, het is goed om gecorrigeerd te worden, dan weet je wat je beter moet doen. Maar om aangesproken te worden op je persoonlijkheid??? Ik… en opgeven???!! Wat een k.t opmerking zeg van haar! Van iemand die ik niet ken en die mij totaal niet kent… is zeker niet correct en is vernederend!. Als je een lerares, docent of instructeur bent, dan spreek je iemand aan op de manier waarop iemand de oefening doet en corrigeer je diegene op de techniek. Dan geef je goede feedback waar iemand beter van wordt. En als je iemand beter of persoonlijk kent, dan kun je dingen zeggen over persoonlijkheid. Anders niet en nooit, en zeker niet a la publiek. Ik moest denken aan mijn voormalige werk waarin mijn collega’s een training kregen over ‘het aanspreken van mensen op hun werk’ en die van de trainer hadden geleerd: ‘je mag mij aanspreken op mijn gedrag maar nooit op mij persoonlijk, op wie ik ben’. Dus wat zegt dit over haar professionaliteit en haar wijze van benadering van haar klanten?

Dus hier lig ik in een paradox. Ik kan me niet veroorloven om te reageren, kwaad te worden of de zaal te verlaten (want dat is een regel, je mag de zaal niet verlaten) want dan beïnvloedt dat mijn focus en ik heb dus al mijn kracht nodig om te blijven focussen. En als ik nu weg zou gaan, dan zou ik het opgeven ja. En dus moet ik kalm blijven in mijn hoofd en emoties zodat mijn lichaam kalm blijft. Dus ik denk bij mezelf: ‘laat haar maar, ze weet niet wat ze zegt en ze kent mij niet, dus het gaat niet over mij, maar over haar zelf’. En het lukt me om de les af te maken. Ik besluit om het te laten gaan. Even later kom ik Maddie, de andere docente, tegen bij de supermarkt. Maddie die ook de les heeft gevolgd vanmorgen. Ze komt naar me toe en vraagt hoe het gaat. Ik zeg, ‘het gaat wel en ik weet dat ik dit niet met jou moet bespreken maar wat is er aan de hand met wat Norma tegen me zei?’ Ze zegt dat ze begrijpt hoe ik me voel en ze vraagt of ik toch wil blijven komen. Ik zeg dat ik wel van plan ben om morgen weer te gaan.

Woensdag…. Ok… ga ik wel of ga ik niet….? Maar ja, ik doe het voor mezelf en ook al staat het me tegen… ik ga. Het gaat zoveel beter, net als verleden week! Ben geeft les en ik weet dat het niet aan mij ligt! Misschien is het gewoon niet de vorm yoga die ik moet doen. Zoveel mensen die al hebben gezegd dat het niet goed is om je lichaam zo te pushen. En als er elke keer iets gebeurd, zoals mijn kleding die ze kwijt zijn geraakt en de val vlak voor de les, dan zijn dat misschien wel aanwijzingen dat dit niet de juiste tijdelijke school voor me is. Toch ga ik nog 3 ochtenden…

In de middag ga ik om 4 uur naar Byron Yoga Centre. Weer een andere yogaschool. Mijn vierde yogacentrum. Het is goed voor me om de verschillende stylen te leren kennen en de verschillende yogadocenten te hebben. Zo leer ik de verschillende houdingen en manieren van stretchen en de verschillende manieren van lesgeven en hoe dat overkomt op de student of ‘klant’. Zoals feedback geven en goed op de mensen letten en vragen of de iemand hulp nodig heeft. Zeker in het begin van de bepaalde yoga styl moet iemand goed opletten hoe de houding wordt uitgevoerd. Ook daarin zijn verschillende manieren nl. Je moet dus opletten wat de docente zegt en het tegelijkertijd uitvoeren. En als de flow van de postures dan snel gaat, kan je in de war raken. En dus een goede docente zorgt er voor dat hij of zij openstaat voor vragen en toegankelijk is voor de beoefenaar om zich aan te passen of zich te verbeteren.

Ik krijg een mail van Roni, een Engels meisje dat ik in Thailand op de yoga school heb leren kennen. Zij is met haar vriend in Australië. Ze heeft haar vriend in Bangkok leren kennen, ruim een jaar geleden, ze hadden elkaar maar 1 dag gezien en zijn vervolgens gaan mailen. In juli dit jaar hebben ze afgesproken om elkaar weer te zien, in China tijdens de zonsverduistering en sindsdien zijn ze bij elkaar. Haar vriend komt uit Nieuw Zeeland en woont hier aan de Gold coast in Australië. Ze komen even naar Byron en ze wil me graag zien. Dat is leuk!

Donderdagmiddag laat zijn ze in Byron. Ik sms haar dat ik om half 6 klaar ben met yoga en om 6 uur ontmoeten we elkaar. Echt leuk om een bekend gezicht te zien hier. Ik wil alles weten van de Agama Yoga school. Ze heeft de tweede en derde maand daar gedaan. Nu heeft ze een Red Sash degree gehaald. Ze vertelt dat ze in Australië blijft en dat ze nog een dag naar Byron komt om met mij wat te doen. Het was een kort bezoekje maar wel erg leuk om haar te hebben gezien.

Op vrijdagavond ontmoeten Natasha, Hannah, Monica en ik elkaar in het restaurant van Clint. Het is een soort casino waar het eten goedkoop is zodat de mensen blijven om te gokken. Monica zegt dat het een algemeen verschijnsel in Australië is. Het lijkt op een soort AC restaurant, heel druk. Natasha gaat nog uit, maar Monica, Hannah en ik niet, wij gaan naar ons eigen stekkie.

Zaterdag, vandaag geen yoga, vandaag andere dingen. Ik ga naar het centrum in om te winkelen. Ik ben tot nu toe nog niet echt wezen shoppen hier en winkeltjes wezen kijken. Ik heb wat sportkleding nodig. De kleding in Australië is niet echt heel duur, goedkoper over het algemeen eigenlijk. Tot nu toe heb ik tweedehands kleding gekocht, dus het is wel lekker om wat nieuws te kopen.

In een nieuwe outfit ga ik naar het afscheid van Catharina, het meisje uit Canada dat in het huis woont waar Natasha en Helen verblijven. Ze gaat morgen terug naar Canada en dus eten we met elkaar. Ik heb Cat niet echt leren kennen, ze is veel met Helen omgegaan, maar wel leuk dat we elkaar gedag zeggen.

Zondag heb ik het plan om weer naar yoga te gaan, maar Natasha sms-t me of ik mee wil gaan naar Nimbin. Nimbin is een soort dorp, een commune waar de hippies wonen, hier in de heuvels. Het is prachtig weer en ik heb daar wel zin in. De bus gaat om 11 uur en het is anderhalf uur rijden.Als we aankomen en uit de bus stappen, worden we zowat gelijk high of zoiets… hier wordt namelijk in Marauhana, zeg ik dit goed?.. gehandeld. De weed of cannabis is illegaal, maar iedereen weet dat hier te verkrijgen is. De politie ziet het merendeels door de vingers, maar doet af en toe wel een bezoek aan de village. Het lijkt wel een soort sprookjesstraat, de uithangborden zijn allemaal handgemaakt met vrolijke kleuren en overal zie je de meest alternatieve figuren lopen. Gekke winkels vol met hippie dingen, wierook, hemp en organische produkten. Er is een Nimbin museum over inheemse mensen en cannabis. Er is een markt met sieraden, kleding, eten en de hippies zitten op de grond en luisteren naar de muziekanten. Wel een hele relaxte sfeer ja.Om vijf uur zijn we terug en we nemen een duik in de zee… heerlijk… Natasha blijft eten en het was een leuke dag! En een leuke week!

Oja, ik besluit nu om niet meer naar de Bikram te gaan. Nee, ik geef het niet op, ik voel alleen dat dit niet de juiste vorm van yoga voor mij is, het staat me teveel tegen, teveel negatieve reacties die ik bemerk en om nu elke keer te blijven jammeren over de Bikram.. nee. Dat is voorbij. Ik ga nu elke dag in de middag naar Byron Yoga centre, dat voelt veel beter daar en ik ga ook zelf door met mijn eigen oefeningen doen. Ik heb niet voor niets zoveel boeken en info verzameld.

Oja, ik heb hier al een kerstboom gezien… 30 graden… ..gek idee..!

Week 21 Een blauw oog en veel gezelligheid .….. 2 t/m 8 november 2009

Voordat ik het vergeet te zeggen: ik ben hier nu al allerlei enge wezens tegengekomen die mijn zenuwen wel erg op de proef stellen. Een grote griezelige spin op de muur, ik denk dat die al die tijd onder de stoel van buiten die ik naar binnen heb gehaald, heeft gezeten. Die haal ik toch echt niet zelf weg en met Tummy (een Japans meisje dat hier een jaar is en naast me woont) samen zijn we een kwartier bezig om het ding naar buiten te krijgen. Jane zegt: dit is Australië! En ze zegt dat de kakkerlakken kerstmiskevers zijn… misschien ben ik de enige die daar nog nooit van heeft gehoord en heb ik weer wat geleerd, maar dan zijn die kevers wel erg vroeg hier. Dan hoor ik van Jane dat hier slangen zitten, boomslangen en cobra’s (?) en de schoonmaak mevrouw (van Jane, niet van ons) laat een stuk slangenhuid zien dat ze hier heeft gevonden. Ook heb ik een soort gladde slang met poten voorbij zien komen en een grote lizzard (hagedis).

De wekker gaat vroeg op maandagmorgen om half 7 en ik sta op om naar de yogales in het massage centrum te gaan. Het is er rustig, maar 5 mensen en de yoga docente is een jonge meid. Zo te horen aan haar accent komt ze uit Europa. Dit lijkt meer op de yoga die ik heb leren kennen in Thailand en we doen zelfs de sun salutations. De yoga docente komt uit Duitsland vertelt ze me na afloop.

Om 9 uur is de les voorbij en ik ga even naar de tweedehands shop waar ik mijn fiets heb gekocht zaterdag om het zadel te laten herstellen. Ik zie nu meer fietsen buiten staan en ik zie een stevige mountainbike met een mand voorop. Dat vind ik wel handig en ik vraag of ik de fiets kan ruilen voor de mountainbike. Geen probleem.

In de middag ga ik weer naar Bikram yoga en alleen omdat ik wat wil afvallen de komende weken en deze vorm is de ultieme work-out omdat te doen. Het is weer vreselijk zwaar in de hitte al zwetend de balans proberen te houden. Na de les krijg ik een sms van Natasha of we thee gaan drinken in het centrum. Ze is met Monica ergens wat aan het eten. Ik wil toch even naar het strand daar en we spreken af om half 8. Maar ja, de zon is om 7 uur niet meer op het strand en ik eet wat op het grasveld waar nog meer mensen zitten en tussen de vele zeemeeuwen. Opeens zie ik een meeuw voor me die maar anderhalf pootje heeft. Hij hinkt echt en mist de onderkant van een van zijn poten. Wel bijzonder om te zien, een dappere vogel!

Ik voel me zoveel beter nu ik weer mijn draai heb gevonden hier en met de meiden ben. Met Helene en Cat spreek ik af om 4 uur in het centrum en we maken een lange wandeling naar de Lighthouse. Door het bos de steile heuvel op. We lopen helemaal naar het meest oostelijk punt van Australië en als we via het strand weer teruglopen, zie ik dat het tij veranderd is. Op een punt waar je een maand geleden nog gewoon over het strand kon lopen, is het water al helemaal op komen zetten.

Als ik dinsdagmiddag naar de yoga fiets kom ik helaas niet aan. Opeens stopt de fiets met rijden en ik wordt zo van de fiets af gegooid. Mijn yogamat is tussen het frame en het wiel gekomen en ik maak een smak, half over de kop zo op de grond. Gelukkig houd ik mijn armen voor mijn gezicht maar de fiets valt boven op me. Gelukkig fiets ik op het pad naast de weg en niet op de weg. Er is niemand in de buurt verder. Ik ben wel geschrokken en ik ben een beetje gewond aan de rechterbovenkant van mijn hoofd merk ik. Het achterwiel is helemaal scheef en ik kan niet verder fietsen. Ik loop een stukje verder naar de benzinepomp en loop naar binnen om te vragen of iemand me kan helpen. Helaas, 2 mannen proberen het wiel te buigen en ik kan er weer mee rijden, maar er zit een enorme slag in het wiel. Er zit niets anders op om terug te lopen. Ik ga maar even naar de EHBO in het ziekenhuis om naar mijn hoofd te laten kijken. Je weet maar nooit met je hoofd.Het ziekenhuis is maar 300 meter van mijn tuinhuisje vandaan, richting centrum. Ze hebben een overeenkomst met Nederland waardoor ik geen papieren of verzekering hoef te laten zien. De dokter doet allerlei kleine testjes met haar handen en stelt vragen en gelukkig is het niet ernstig. De wond is klein en wordt schoongemaakt en hoeft gelukkig niet gehecht te worden.

Natasja sms-t me als ik nog in het ziekenhuis ben en ik ga naar de Rails waar ze met Hannah aan de wijn zit. Het fiets incident wordt nog erger als ze op mijn fiets probeert te rijden en het wiel weer vastloopt. Ik geloof dat er wel 5 mannen aan de fiets hebben lopen trekken en buigen. Maar we lachen erom; wel een goede manier om de aandacht van de mannen te trekken.Helaas, ik zal de fiets moeten laten maken. Geen yoga vandaag en morgen maar rustig aan doen.

Woensdag ochtend om 11 uur bots ik letterlijk tegen Natasja op in de supermarkt en ze vertelt me meteen dat ze met Jack, haar voormalige vriend van wie ze nog steeds houdt, heeft geskyped. Ze hadden al een tijdje geen contact meer gehad en 2 weken geleden hebben ze voor het eerst gebeld en besloten om volgend jaar weer samen verder te gaan. Maar nu, zegt ze, hebben ze allebei andere visies. Natasha wil reizen, een Master doen, kinderen en ook kinderen adopteren.., ze is zelf ook geadopteerd. In ieder geval is ze nu boos op Jack en heeft het gesprek afgekapt. Ik ken haar nu een beetje en ze is een waterval van woorden en emoties. Ik zeg tegen haar: weet je wat me opvalt bij jou? Elke keer als je iets wilt doen, gewoon in de dagelijkse dingen zeg maar, verander je je plannen. Niet dat ik dat beoordeel of veroordeel, het is iets wat me gewoon opvalt. ‘Echt waar’ zegt ze, ‘dat is precies wat Jack net tegen me zei en nu zeg jij het ook’. Grappig he, het viel me ineens gisteren op en dus zeg ik het nu tegen haar. Ik zeg haar ook, dat ze de dingen een voor een moet nemen en haar plannen in stapjes moet uitvoeren. Jack kan een paar weken over komen en waarom gebruiken ze die tijd niet om eea te bepraten en elkaar opnieuw te leren kennen, nu ze zo veranderd is. En het grappige is, hoewel ze altijd zo heftig op iedereen reageert, ze luistert wel. “Oja,dat is waar , ok”… zegt ze.

We besluiten om thee te gaan drinken en even later komt Monica er ook aan. We praten veel over hoe we zijn en hoe we ‘het leven buiten ons thuisland’ ervaren. Monica komt uit Canada en heeft de laatste 6 jaar in Zwitserland gewoond. Verleden jaar heeft ze door Australië gereisd en heeft ze haar huidige vriend Clint ontmoet. Hij is naar Zwitserland en Canada gegaan om haar op te zoeken. Nu woont ze een aantal maanden in Byron met Clint, die chefkok is. Monica is een lieve spontane meid en Natasja zegt elke keer dat ze zo blij is dat wij goed met elkaar kunnen opschieten. Monica en ik zijn een beetje hetzelfde van aard en we zijn dus allebei het tegenovergestelde van Natasha. Natas is een flapuit, zegt alles wat ze maar wil en komt daardoor ook snel in conflict met anderen, vooral mannen, heb ik al en paar keer gemerkt. Natas doetgewoon waar ze zin in heeft. Monica en ik zijn rustiger en hebben meer een structuur nodig en houden ons vaak vast aan de plannen die we maken. En het grappige is dat we van elkaar kunnen leren wat de ander in zich heeft en dat we dat ook tegen elkaar kunnen zeggen. En we lachen veel. Natas maakt vaak grappen over mijn doen en laten en ik zeg haar weer gewoon hoe ze is en dat neemt ze dan ook aan. Ook hebben we alle drie moeite met het reizen omdat we alle drie een soort thuisbasis nodig hebben. Dat maakt ons soms geëmotioneerd en gelukkig luisteren we dan naar elkaar. Ook zijn we alle drie een waterteken; ik een vis, Natas een kreeft en Monica een schorpioen. En we kunnen elkaar vinden in het feit dat we anders zijn dan de meesten hier die op reis zijn, de backpackers. We zijn gewoon ouder!? Het is echt fijn dat we met elkaar kunnen opschieten en vriendinnen zijn geworden. Ook al weten we dat we elkaar hierna waarschijnlijk nooit meer zien.

Het is ineens 3 uur en we besluiten om naar de Wild beach te gaan, een stuk strand waar de golven niet recht op het strand slaan maar schuin op en over elkaar heen en ineens opkomen. Het is heel warm vandaag en ene strakblauwe hemel. Monica heeft een parasol gekocht maar na vele pogingen om het ding rechtop te laten staan, geven we het op. Om 5 uur is het tijd om weer weg te gaan, Natasha heeft een aerobicles, Monic heeft Italiaanse les en ik heb yogales.

Donderdag alweer. Ik besluit om na de yogales van half 8 gelijk door te gaan naar de Bikramles van 10 uur. Dan heb ik dat gehad en heb ik de verdere dag vrij. Het meisje wat de Bikram les gaf, zegt tegen me dat ik het goed heb gedaan en dat dit mijn beste les was. Tussen de lessen door ontmoet ik Natasha en Monica even een paar minuten op de plaatselijke markt. Ik had de zonnebrand van Monica nog in mijn tas en geef haar die terug. Morgen zien we elkaar wel weer. We doen vandaag even onze eigen dingen.

Ik ben best erg moe van deze week met 2 yogalessen per dag en mijn val van de fiets, dus ik kijk er naar uit om vanavond lekker vroeg naar bed te gaan en een film op tv te kijken. Maar dan belt Natasha en ze zegt dat Monica heeft gevraagd of we vanavond naar haar toe komen. Ik zeg dat ik het nog niet zeker weet, mijn fiets is nog niet gemaakt en wil gewoon lekker film kijken. Ik zeg dat we om 6 uur wel even bellen en dan zien we wel. En dan krijg ik een sms, weer van Natasha, dat Monica al eten en wijn heeft gekocht en of ik asjeblieft wil meegaan. Ok, ik heb dan wel geen zin, maar ik heb hier 2 leuke vriendinnen en dan maak ik maar zin, besluit ik.

’s Avonds haal ik Natasha op en lopen we naar Monica toe. Ze woont samen met Clint in een leuk huurhuis. De eerste straat die een beetje ‘Nederlands’ lijkt, strakke stenen huizen in een rijtje, maar wel met een exotische aanblik. Monica heeft een lekkere salade en een pasta maaltijd klaargemaakt en hoewel we een film willen zien op tv, komen we daar weer niet aan toe omdat we de hele avond kletsen. Ineens schrikken we ons lam als we een luid gebons op de ramen horen. Dat is Clint, die het wel grappig vond om ons de stuipen op het lijf te jagen ( zeg ik dit goed? Ik moet soms erg nadenken over de Nederlandse gezegdes nu ik alleen maar Engels praat).

Zaterdagochtend om half 8 weer een yogales en ik had in mijn gedachten om te vragen aan de yoga docente of ze een workshop kon gaan doen waarin ze de basis technieken uit zou kunnen leggen. Hoe kun je het beste je balans vinden en houden en hoe gebruik je je spieren en gewrichten in de verschillende houdingen? Dus echt een uitleg zodat ik deze yoga houdingen meer kan begrijpen. Ik wil begrijpen hoe en waarom ik iets op een bepaalde manier kan doen. En dan vanuit daar verder ontwikkelen. Ik heb ook veel aan de vorige workshop van verleden weekend gehad, waarin werd uitgelegd hoe je de adem kan gebruiken om de flexibiliteit te vergroten tijdens de houdingen.

Alsof mijn wens is doorgekomen bij haar, stelt ze vandaag voor om rustig door de technieken te gaan en ze uit te leggen. Want we zijn maar met zijn drieën vandaag. Ik en een andere vrouw en de docente. Dus ze legt heel erg veel uit en dat is precies wat ik wilde. Ik ben blij.

Het regent heel erg veel de laatste dagen en hier niet zo ver weg van Byron zijn veel huizen onder water komen te staan door de hevige regenval. Veel mensen zijn gedupeerd geraakt zie ik op het nieuws op tv. Heb ik een was gedaan en opgehangen, is het weer nat geregend. Maar op zaterdag is het eindelijk droog met een strakblauwe hemel. Vanmiddag ga ik met Natasha naar het strand. We vinden een grote kuil waar we in kunnen liggen en even lekker relaxen. Om drie uur ga ik naar mijn huisje. Mijn fiets is gemaakt en die heb ik opgehaald en om 4 uur ga ik naar Bikram yoga. (ik heb aan de andere docente gevraagd wat zij van Bikram vind en ook zij vertelde mij dat Bikram geen echte yoga is en dat ze verbaasd is dat ze nog niet zijn aangeklaagd. Ze zegt dat de manier waarop ze bij Bikram omgaan met het lichaam erg verkeerd is. Flexibiliteit komt met tijd en niet door de spieren te pushen. Ook de eigenaresse van het massagecentrum zegt dat het niet goed is. Tja dat heb ik dus nu al meerdere keren gehoord, ook van Chad, de sport leraar.

Zondag.. (volgens mij is Bianca vandaag jarig…. Gefeliciteerd meid, maak er een leuke dag van!) het regent weer en veel ook. Vandaag rustig aan doen, het is een intensieve week geweest.Maar ik zit lekker in mijn ritme hier en heb het goed naar mijn zin. Het is gezellig met de meiden en ik heb genoeg te doen. Vandaag mijn laatste yoga les in het massagecentrum en ik krijg het email adres van de yoga docente zodat ik haar kan mailen als ik een vraag heb. De lessen zijn nu 15 dollar en dat is best veel elke dag. Maar heb in de krant alweer een andere yogaschool gevonden, de Byron Yoga Centre, waar ze in de middag yogalessen geven voor 8 dollar. Deze lessen worden door de teacher trainees (dus de mensen die de docenten opleiding doen) gegeven en daarom is het 8 ipv 15 dollar.In de middag fiets ik naar het centrum en kom een tweedehands boekwinkel tegen. Tegen beter weten koop ik 2 boeken die me aanspreken.

Het gaat goed en ik heb het naar mijn zin…. raar om te bedenken dat het al november is… ik ben al 5 maanden onderweg…. Weer een nieuwe week….

Week 20 Welcome home dinner in Sydney en - party in Byron..… 26 oktober t/m 1 november 2009

Week 20 Welcome home dinner in Sydney en - party in Byron.. week 26 oktober t/m 1 november

Fijn om jullie reacties weer te lezen!!!!!! Een halve week NZ en een halve week Aussie...

Ook de volgende plaats, Lake Tekapo, doet me niet zoveel. Misschien ben ik moe van de reis...en het regent alleen maar.Ook de anderen vinden het niets. Het hostel is een soort bouwketen, overvol en kleine kamers. Het is koud en er is geen verwarming. We besluiten om met elkaar te koken en door de regen gaan we de kleine enige supermarkt is. We hebben ook zin om de film Lord of the Rings te zien, maar helaas, dit is het enige hostel, die de film niet heeft. Dan maar de film op tv kijken... Speed.. maar helaas, om 10 uur is het bedtijd en moet de tv uit van de receptioniste... ahum.....

In het hostel kom ik een jongen (man) uit Zwitserland tegen en raak aan de praat. Hij ziet er leuk en sportief uit en vertelt dat hij met zijn fiets reist. Hij heeft in Australië van Darwin naar Perth gefietst en fietst dus nu in Nieuw Zeeland. Wauw, respect hoor... op je fiets met een tent... wat een doorzettingsvermogen! Hij heeft er nu wel een beetje genoeg van en het is in Nieuw Zeeland ook veel stiller op de fiets dan in Australië, waar er meer mensen zijn die rond fietsen. Hij is zelfs een Nederlandse meid tegengekomen die de hele wereld rond fietst en die al een paar jaar onderweg is. Zal vast wel iets over op internet te vinden zijn. Je moet wel zo kunnen leven hoor, een hele week in dezelfde kleren fietsen en elke dat weer je tent opzetten. Bewonderenswaardig!

De laatste dag van mijn NZ tour eindigt in Chrischurch. Niet veel bijzonders hier voor mij, het is een aardige grote stad maar morgen ga ik weer naar Australië. Het was ontzettend mooi om gezien te hebben en ik heb een hele goede indruk van het land gekregen. En ook nog veel mooie plaaten en dingen niet gezien, dus een goed excuus om hier ooit nog eens terug te komen ... wie weet!

In Sydney neem ik de ferry naar Manly naar Jos en Kees. Ik zie ineens mensen omhoog kijken en foto's maken dus ik kijk ook maar even mee. In de blauwe lucht zie ik een groot wit hart met de letter T in het. Wel leuk om te zien! Lucky T...

Ik wordt weer hartelijk ontvangen aan de overkant en Jos heeft een lekkere pasta maaltijd klaargemaakt. ‘Welkom thuis' zegt Kees grappend ... en zo voelt het. Het is echt heel fijn om na deze 2 weken bij hun thuis te zijn en even Nederlands te praten. Gezellig en een schoon fijn bed om in te slapen. Kees heeft zijn best gedaan om een goede aanbieding voor een internetverbinding te vinden. Een prepaid stick waardoor je overal op internet kunt. De volgende dag drinken we nog ergens gezellig koffie in de buurt en dan is het weer tijd om naar het vliegveld te gaan.

Op vrijdag koop ik een fiets omdat ik op zaterdag naar het Arts en Industry Estate moet gaan en dat ligt zeker een half uur lopen hier vandaan. Byron is een stadje dat erg wijd verspreid is, niet heel erg veel mensen en huizen maar verspreid over 7 kilometer. En ik heb dit weekend een yoga workshop van een yoga lerares, een kennis van Chad. Chad is een jongen die ik een paar weken geleden heb leren kennen op de avond dat ik met Natasha en Monica en Chad's vriendin voor het eerst hier uit eten ging. Chad is zelf sport leraar en hij had tegen mij gezegd dat ik hem moest bellen voor de workshop. Ik krijg van de yoga lerares de details ge-sms-t . de workshop is op zaterdag en zondag en begint om half 10. En ik heb toch een fiets nodig, want Natasha's huis ligt ook een zeker 20 minuten hier vandaan en als het laat en donker is, fiets ik liever dan dat ik moet lopen.

Natasha heeft een welcome home dinner party georganiseerd voor me op vrijdagavond. Dat is ontzettend geweldig van haar! Zij en Helene hebben een driegangen menu klaargemaakt en de tafel is versierd met bloemen en palmbladeren en kaarsjes. Ook Monica en Hannah (een meisje dat Natasha in Cairns heeft leren kennen) zijn er. We zijn dus met zijn vijven. Het eten is heerlijk wat ze hebben klaargemaakt: tomaten bruchetto, een champignon curry met rijst en een couscous -pindakaas desert.

Natasha houdt een geweldige speech over ons ‘vrouwen op reis' en zegt: 'op jullie, zonder jullie had ik niet zo'n geweldige tijd hier'. En op mij, dat ik terug ben..en dat ze me gemist heeft, dat is lief! Het is een onwijs leuke avond, veel lachen vooral om Natasha die zoals altijd de aandacht op haar weet te richten. Iedereen moet ontzettend om haar lachen als ze weer haar grote mond opzet, alles eruit flapt en de meest rare dingen kan zeggen en zo is ze gewoon. Monica's vriend komt ook even langs. Monica komt uit Canada,heeft daar alles opgezegd is in 2008 gaan rondreizen in Australië en Zwitesrland. In Australie heeft ze haar huidige vriend leren kennen. Hij is naar Zwitserland gegaan en later naar canada om haar op te zoeken en een half jaar geleden is ze naar Australie verhuisd, naar Byron Bay. Hier heeft ze een baan gevonden als Engelse lerares op een school voor buitenlandse studenten. Zo heeft ze Natasha in september ontmoet. Monica is meer hetzelfde als ik en dus ook het tegenovergestelde van Natasha. Daarom kunnen we allebei ook goed opschieten met Natasha en vaak moeten we allebei vaak hard lachen omdat we weten dat wij dus nooit zo zouden (durven) reageren. Het is een hele gezellige boel en dus gaat de muziek harder en dansen we als tieners op de veranda. Voelt goed om zulke lieve meiden om me heen te hebben. Helaas ben ik mijn fototoestel vergeten en jammer genoeg heb ik geen foto's van deze avond kunnen nemen.

Hoewel het wat laat is geworden is, is het zaterdagochtend toch vroeg opstaan. Ik ben erg benieuwd naar de workshop. Chad en zijn vriendin zijn er ook en verder 5 andere vrouwen die al vaker naar een workshop van Lai, de docente, zijn geweest en haar kennen.

We beginnen met oefeningen voor de voeten. Met een tennisbal maken we de voeten los en dan oefenen we om stevig op alledrie de bogen in de voeten te staan en op de hielen en om vanuit hier ruimte vrij te maken in de ruggegraat. Lai werkt voornamelijk vanuit de ruggegraat en via de ademhaling en de spieren van de voeten en handen kun je ruimte vrijmaken om de ruggegraat te verlengen. Yoga maakt de ruggeraat sterker en flexibiliteit komt weer uit de ruggegraat. Het is dus een opwaartse spiraal waardoor yoga zo goed is. We doen maar een paar houdingen en de nadruk legt ze voornamelijk op de manier waarop je gemakkelijk in de houding kunt komen en kunt blijven. Het is een dynamische manier van je lichaam gebruiken om een yoga houding aan te nemen. Tot 4 uur zijn we bezig met ons lichaam een ik ben 's avonds dan ook erg moe, maar wel lekker moe en het einde van de film op tv haal ik niet meer, ik val als een blok in slaap. En dat is voor mij heel wat!

Op zondag hebben we maar drie uur om te oefenen en Lai richt de houdingen meer op de handen en we oefenen onder andere de downward dog pose, waarbij je vanuit de gebogen kniehouding op de grond, de heupen omhoog duwt en de benen en armen strekt en de voeten plaat op de grond blijven. Lia laat ons zien dat je met je handen en ademhaling meer ruimte kunt krijgen in je ruggengraat waardoor het stretchen en de houding makkelijker is. Het was een interessante workshop en ik heb weer wat meer geleerd om toe te passen.

Ik ben trouwens een aanbieding tegen het lijf gelopen bij een van de massagecentrums: 7 dagen yoga lessen van anderhalf uur in de ochtend voor 30 dollar. Normaal kost een yogales ongeveer 15 dollar (9 euro), dus dit is wel het proberen waard. Ik start maandag om half 8 in de ochtend...

Week 19 Gletsjer en spiegelmeer ..… 19 t/m 25 oktober 2009

Daar ben ik dan weer... ik loop een beetje achter ja... ook zoveel weer gebeurd. Dus hier weer een update over de 2^e week in Nieuw Zeeland. En weer een warm bedankje naar diegenen voor de lieve geruststellende reacties!!!

Het is vandaag 19 oktober en mijn mooie lieve vriendin Diana is jarig! Hiep hiep hoera.. gefeliciteerd lieve meid!! Jammer dat ik er niet bij ben maar ik ben er toch wel in gedachten hoor en vanavond bel ik je even op, dan begint jouw verjaardag daar pas in de ochtend!

Het is weer vroeg opstaan en de bus in. We rijden via de Desert Road naar Wellington vandaag. De oudere maar o zo grappige chauffeur vertelt dat dit de 2 miljoen dollar road is, vanwege de politie die ieder jaar zoveel geld ophaalt door het uitdelen van boetes voor te hard rijden. Hij grapt er weer goed op los! We rijden langs vulkanen die nog steeds actief zijn en ik zie de rook of hoe noem je dat uit hun ‘schoorstenen' komen ja. Het wordt ook steeds mooier, het uitzicht en het is heerlijk om met de bus langs het mooie landschap te rijden. Ook hier hebben ze gedeelten van de Lord of the Rings film opgenomen....Mount Doom... klinkt wellicht bekend? Vulkanen met sneeuw bedekt, groene bergen en helder blauwe meren, toendra achtig landschap...echt wonderbaarlijk mooi.

We rijden door een stadje dat heet: town of Bulls en we moeten op de vele uithangborden en borden letten van winkels en gebouwen met aparte namen met ‘ bull' erin, zoals Unforgettabull. We rijden wel erg snel voorbij en ik moet heel erg goed opletten maar ik zie er wel een paar. Had ik wel wat foto's van willen nemen. Onderweg stoppen we ineens. De chauffeur, hij heeft een moeilijke naam, drie dubbel iets van jing ja joe, ik noem hem maar Joe. Joe pakt een bezem en een grote groene laars uit de kofferbak en we moeten deze laars zo ver mogelijk gooien. Dat is een bekend spel dat ze in dit stadje spelen. Het is de meiden tegen de mannen. Iedereen vertelt hoe hij of zij heet en waar hij of zij woont en dan gooien maar. Zo ver als je kunt.. er wordt gelachen en dat is goed voor de spirit.

Later in de middag komt Joe nog met een spel aan;... bowlen in de bus... ik vind het wel leuk van hem! Twee mensen worden als host voor in de bus geroepen en met de microfoon wordt iedereen een voor een naar voren geroepen. We worden geïnterviewd zeg maar, over van alles en nog wat en dan met een tennisbal proberen om vanuit achter in de bus 6 flessen om te gooien die in het gangpad staan. Iedereen heeft trouwens 2 dollar ingelegd dus de prijs is 44 dollar. Ik ben als tweede aan de beurt en na wat vragen, weet niet meer waarover, loop ik naar achter en ik gooi..... strike!!! in 1 keer alle 6 de flessen omver... heb ik weer haha. Helaas is Alice ook de gelukkige van een strike en zo ook een Mexicaans meisje. Maar ik sta in de finale! Helaas geen geluk, wie gooit er ook net in een bocht? Het Mexicaanse meisje mag de 44 dollar in ontvangst nemen. Zijn we toch ruim een uur mee bezig geweest, met bowlen in de bus.

In de bus ontmoet ik Jim en Alice, een ouder echtpaar uit Texas, twee hele lange en vriendelijke mensen. Jim is over de 2 meter en Alice bijna 2 meter en ze zitten altijd apart van elkaar omdat ze dan meer ruimte hebben. Alice is bijna 70 jaar, maar oogt jonger en doet heel enthousiast mee aan alles. Jim heeft een eigen reiskantoor bij zich, zoveel boeken en folders heeft hij over Nieuw Zeeland. Echt geweldig om te zien dat ze met deze bus mee reizen en zich zo gemakkelijk onder de jongeren mengen.

We komen aan in Wellington, de hoofdstad van NZ. Deze grote stad ligt aan de Tasman zee en oogt zo op het eerste gezicht vriendelijk en toch wel knus met zoveel huizen die allemaal tegen de heuvels op zijn gebouwd. We rijden helemaal naar boven naar de top van Mount Victoria en daar zie ik een prachtig uitzicht over de stad en de haven. Helaas hebben we niet genoeg tijd om naar het Te Papa museum te gaan, dat schijnt een heel interessant museum te zijn over NZ. Het is namelijk al 5 uur geweest als we worden afgezet bij onze hostels. Ik heb de hele kamer voor mij alleen, joehoe! Een nacht alleen kunnen slapen.. zonder anderen om me heen, wat een luxe.

Ik loop even door het centrum heen en zie een Italiaans eettentje, ik heb wel zin in een pizza. Het is toch afzien deze 2 weken qua voedzaam eten. Ik heb wel wat boodschappen meegenomen uit de supermarkt zoals muesli, thee, appels maar echt een uitgebreid gezond voedsel inventaris heb ik natuurlijk niet bij me. Vaak komen we tegen de avond aan, wanneer je dus trek hebt in een warme maaltijd en om dan nog een supermarkt op te zoeken en te bedenken wat je gaat koken, zo werkt het niet echt. Dus vaak is het maar genoegen nemen met wat het plaatselijke café of restaurant biedt. Ook overdag als we ergens stoppen om te lunchen zijn het de makkelijke en meestal vettige happen die er worden aangeboden. Niet echt goed voor me, maar dan zeg ik maar dat het nu vakantie is en ik weet dat als ik weer ‘thuis' ben in Byron dat ik dan mijn eigen ritme weer kan aanhouden. Ik voel het ook aan mijn figuur, was ik net weer wat vet kwijt, zit het er alweer aan.

De volgende dag dinsdag om 7 uur, het regent en het is koud, zie ik Linda in de transferbus die ons naar de terminal van de ferry brengt. We gaan aan boord van een heel grote ferry die naar het Zuider eiland vaart. We varen door de Cook Straits en Marlborough Sounds heen, tussen de mooie eilanden met bergen die tussen het Noorder en Zuider eiland liggen.

Jim en Alice zijn ook op de boot en we maken het gezellig aan tafel met koffie, thee en chocola. Linda gaat aan de andere kant haar eigen route verder bereizen, dus ik neem in Picton, waar de grote ferry aanmeert, afscheid van haar. Er gaat alleen geen Magic bus van Picton naar Nelson, waar ik heen moet. Dus ik neem de intercity bus naar Nelson. Jim en Alice gaan naar een andere plaats, maar ik zal ze in Greymouth weer zien en ze vragen of ik een T-shirt voor ze kan kopen in Nelson omdat ze zo van hun achternaam heten; Nelson. Natuurlijk wil ik dat.

Het wordt ook steeds beter weer en ik voel me steeds beter. Hoewel het dus nog wel af en toe regent, maar daar ontkom je niet aan in Nieuw Zeeland, het regent hier heel erg veel het hele jaar door. Cadeautjes vanuit Australië.

Ik loop het kleine centrum van Nelson door en kom een hele leuke interessante winkel tegen: de Possibilities shop; welcome to your possibilities. Dat klinkt me als muziek in de oren en herinnert me aan mijn redenen voor deze reis. Nieuwe mogelijkheden ontdekken en tegenkomen.

Ik snuffel ruim een uur in deze gezellige shop vol met boeken en leuke items over yoga, persoonlijke ontwikkelin enzo. Veel boeken zijn ‘on sale' en ik kan het niet laten en koop 4 boeken. Niet echt handig op reis, maar deze wil ik wel graag lezen. Een van de boeken is ‘ The Autobiography of a Yogi door Paramahansa Yogananda (1893 - 1952)' en ik heb het gevoel dat ik dit boek absoluut moet lezen. Een soort ‘ bijbel' over yoga door een groot yogi uit India geschreven in de vroegere jaren van de 20e eeuw. Manual for the MInd en Spiritual Power Tools, neem ik ook mee.

Op de valreep kom ik een T-shirt tegen met Nelson erop, ik heb in een paar winkels ernaar gevraagd, maar niet echt makkelijk te vinden. Tegen 6 uur vind ik nog een winkel, dus gelukkig voor Jim en Alice.

Op woensdag stap ik over op een andere Magic bus en de chauffeur, Karl,is een jonge vent, ik denk mijn leeftijd. Er zitten een aantal vrolijke jongeren in de bus en een Nederlandse meid uit Utrecht. Ik herken haar Engels met Nederlandse accent nl. en vraag waar ze vandaan komt; uit Nederland ja. Jim en Alice zijn er ook weer en bijna vergeet ik hun T-shirt in de hostel. Gelukkig gevonden!

We gaan naar de Wild West Coast en rijden langs de kust dus. Het weer wordt steeds mooier en ik voel me weer een stuk beter. We stoppen ergens bij een prachtige kustlijn, Cape Foulwind en we lopen een stuk naar boven... o wat mooi... zeeleeuwen op de rotsen! Grote en kleine zeeleeuwen, je moet goed kijken want ze zijn bijna niet te herkennen tegen de rotsen. Ook stoppen we bij de Punakaiki Pancake Rocks, waar het zeewater tussen de rotsen omhoog spuit.

Het is waar: het zuider eiland is nog mooier dat het Noorder eiland en ik geniet er echt van; de o zo ontzettend mooie onbeschrijfelijke uitzichten zien, al rijdend met de bus. Het is echt heel erg prachtig en NZ geeft me het gevoel om ooit nog wel eens naar teug te gaan, maar dan samen met iemand in een camper rondtrekken voor een langere tijd. Dit land zou iedereen moeten zien! Goed plan om voor te sparen en dan, als het je gegund is, op oudere leeftijd te doen, maar goed het kan natuurlijk altijd op iedere leeftijd. Maar kan een mooi doel zijn.

Van Greymouth rijden we donderdag ochtend vroeg naar Franz Josef. Karl legt voordat we stoppen voor ontbijt al uit wat we in Franz Josef allemaal kunnen doen. Het is een piepklein ‘alpine dorpje', maar je kunt het geen dorp en geen stadje noemen. Het zijn voornamelijk hotels, hostels, eetgelegenheden en winkels wat allemaal gericht is op de Alpen. Je kunt er kajakken, skydyven en glacier hikes (gletsjer wandelingen) doen van een dag, een halve dag en van 2 uur met de helikopter je wordt dan naar de glacier gevlogen). De meesten besluiten om de Heli hike te doen en ik ook. Dit is iets wat wel heel erg gaaf is om te zien, doen en mee te maken. Zelfs Jim en Alice gaan mee.

Karl zet ons af vlakbij onze hostels en roept vlug, terwijl we allemaal onze bagage zoeken, welke hostel waar is en hoe laat we bij het Heli hike centrum moeten zijn en nog wat andere dingen. Dat ging wel wat snel (en het Engels hier is ook wat moeilijker te verstaan soms) en ik vraag waar de YHA hostel is. Misschien is hij moe of chagrijnig ofzo, want hij roept ‘o come on people what are you, 5 years old or something? I just told you'. Wat een belachelijke opmerking zeg. Hij weet toch niet hoe zijn verhaal overkwam. Hmmmmmm; wel sorry... jesus christ..,

In ieder geval gaan we met zijn allen met de helikopter naar de gletsjer. Dat is gaaf, zo tussen de bergen, de Alpen, vliegen en dan zien we de gletsjer ineens, alsof er een rivier van sneeuw naar beneden komt, maar het is van ijs en het beweegt maar enkele centimeters per dag naar beneden. We moeten even wachten totdat alle mensen zijn afgezet door de 2 helikopters. Er zijn 3 gidsen die ons vertellen hoe we de crampons ( het lijkt net alsof ik elke keer ‘tampons' in het Engels hoor zeggen..?) , om over het ijs te kunnen lopen, om de schoenen moeten binden. In drie groepen gaan we het ijs over op zoek naar mooie doorgangen. De gids legt uit hoe het ijs zich naar beneden werkt en waar we moeten oppassen omdat er gaten onder het ijs kunnen zitten. Op sommige plekken is het ijs blauw, heel mooi, maar wel gevaarlijker. Weet even niet meer waarom. We zien grote gaten en waterstroompjes in en op het ijs en het uitzicht is echt wonderbaarlijk; de bergen om ons heen zijn zo ongelooflijk groot en toch kun je er veel zien, zo wijds is het allemaal. Een hele grote ijsvlakte en grote bergen eromheen. De gletsjer bestaat hier vanwege de grote hoeveelheid regen die hier valt, wat hoog en tussen deze bergen in de vorm van sneeuw valt en deze sneeuw, die op elkaar drukt, vormt de ijsvlakte. Er is wat beweging te horen en we zien wat rotsblokken van de berg afvallen. De gids legt uit hoeveel de rotsblokken kunnen wegen, tonnen. Dit is wel een hele mooie ervaring en jammer genoeg is het alweer tijd om weg te vliegen met de helikopter. Het regent een beetje maar het uitzicht vanuit de helikopter is ook spectaculair.

Het is 5 uur en we hebben een ontzettende honger. Met Jim en Alice ga ik wat eten in het café en dan komt Karl binnengelopen. Ik heb hem al vergeven dat ie zo'n rare opmerking maakte en ik knik naar hem. Alsof dat een soort aanmoediging is, komt hij naar me toegelopen en legt zijn hand op mijn arm en zegt en op een welgemeende verontschuldigende toon: ‘ik maakte maar een grapje hoor ‘ en ik zeg ok, dank je wel. Ik had eigenlijk niet verwacht dat ie zich zou verontschuldigen en ik vind het sportief dat ie dat heeft gedaan. Na het eten ga ik met Jim naar een hotpool, 10 minuten verderop. Alice gaat niet mee. De anderen hebben ook een kaartje, dat kreeg je bij de heli hike erbij. Heerlijk, tussen de bomen en struiken in de buitenlucht zijn 3 heetwater baden. Helemaal ontspannen en tevreden is er weer een dag voorbij.

We rijden van Franz Josef naar Queenstown en dit is de mooiste dag tot nu toe. Vroeg in de ochtend rijden we door de Alpen, lans Fox Glacier. Onderweg zie ik rivieren, bossen, bergen met besneeuwde toppen, diepe dalen en de mooiste heldere kleuren. Diepblauw, groen, oranje, allemaal in één oogopslag. Voor het ontbijt stoppen we bij Lake Matheson. Dit meer wordt ook het ‘spiegelmeer' genoemd. Het is even 10 minuten lopen via een weggetje in het bos, en dan komen we bij het meer. Tjee zeg het lijkt echt een spiegel, boven het meer zie je de bomen en de zuidelijke Alpen met sneeuw en de wolken erboven en het water reflecteert het zo scherp. Het lijkt wel een schilderij... weer zo wonderbaarlijk om de natuur zo te zien.

De rit verder is om van te genieten. Karl, die trouwens opvallend aardiger tegen me is, is een goed chauffeur, hij rijdt ons over de passen langs de bergen en de afgronden. Het is mooi weer, een helderblauwe hemel en we zien de zon. We komen langs 2 grote meren en stoppen bij een bungy -jump plaats, de eerste commerciële bungy-jump plek ter wereld, waar de bungy jump brug, de Kawarau Bridge is. We zien enkele mensen van de brug afspringen...nou mij niet gezien hoor. Nieuw Zeeland is echt een land van parachutespringen en bungeejumpen. Op veel plaatsen kun je dit doen en de uitzichten zijn legio natuurlijk.

We komen Queenstown binnen en dit is een gezellig ski-dorpje, zo tussen de besneeuwde de bergen en aan het meer gelegen. Hier kunnen we morgen een hele dag blijven en hier slapen we dus 2 nachten. Karl laat ons zien wat er allemaal te doen. Er zijn veel winkels, eettentjes en allerlei sportgelegenheden. Er is een gondelbaan die helemaal omhoog naar de top van een van bergen loopt. Overal waar je staat zie je de Alpen, bomen en de combinatie met het meer maakt dat het net een ansichtkaart lijkt.

Ok, dus vanavond kan ik een beetje relaxen, morgen uitslapen! Een jongen uit Duitsland, Ik weet zijn naam niet meer zo lang geleden en zo'n indruk heeft ie dus op me gemaakt, slaapt ook de in YHA en ik stel voor om samen even het dorpje te verkennen. Hij duikt gelijk allerlei folders is en vraag wat ik wil doen hier. De gondelbaan nemen en naar de top, lange wandelingen maken, naar het meer... pfff ik wordt nog moeier als ik naar hem luister. Nou, ik wil even niets bedenken en niets ondernemen, ik wil hier gewoon doen waar ik zin in heb, relaxen en alles op mijn gemak. Ik zie wel, dus ik loop langzaam verder, lekker winkeltjes kijken en snuffelen. Ik kom in één van de straatjes een kleine bioscoop tegen en ik zie een grote poster van de film Julie en Julia met Merel Streep. Ik had al een voorstukje gezien en ik wil deze film zien. En als mijn gevoel zegt dat is het wil zien, dan is het beste om het op te volgen. Dus na mijn was te hebben gedaan in de hostel is het 9 uur en tijd voor de film. Het is een kleine gezellige zaal en lekker rustig. Julie en Julia is een hele leuke grappige film en die 2 waargebeurde interessante verhaallijnen...grappig hoe het leven kan lopen..!

Zaterdagochtend is het wat koud maar zonnig en ik kom Jim en Alice tegen in de drogist. Ik vertel dat ik de film heb gezien en zij vertellen mij dat de echte Julia (het jonge meisje dus) in hun stad in Texas, in Austin, als ik het goed heb begrepen, woont. Dat is toevallig! We gaan warme chocolademelk drinken bij de chocolaterie aan het meer en het is druk. Er is een soort tweedehands markt en er lopen veel mensen voorbij. Ik ben wel echt moe hoor van deze trip, ik voel het, ik kan mijn ogen bijna niet open houden. Maar het is zo mooi, ik ben blij dat ik het meemaak.

's Middags heb ik zin in ijs van de chocolaterie en kennelijk heeft iedereen daar zin in of het is het lekkerste ijs van de wereld, want er staat een lange rij, helemaal naar buiten op de straat. Nou ja, ik heb toch geen haast en het is het wachten waard. Dit is het lekkerste ijs wat ik to nu heb geproefd... chocola, natuurlijk en ik zit op het bankje aan het meer en de wat oudere, maar sportieve man die ook met de bus mee reist, loopt voorbij en komt naast me zitten. Hij woont in Canada en toen we de dag ervoor tijdens de lunch over Thailand en yoga hadden heb ik hem het theorieboek laten zien van de yoga school daar waar hij interesse in had.

Zondag is iedereen weer in de bus en een paar mensen zijn naar Milford Sound geweest. Dat schijnt ook ongelooflijk mooi te zijn. Maar ik heb gekozen om daar niet naar toe te gaan. Dat bewaar ik maar voor mijn volgende bezoek...ooit....

De volgende stad is Dunedin en misschien ligt het aan het weer, het is koud en het regent, maar ik vind er niet veel aan. Het is stil op straat en het oogt kil. De YHA is een heel oud groot huis en het is stil. Dus echt zo'n zondag vandaag. Het voelt hier in Nieuw Zeeland ook veel meer aan als Nederland, het landschap is ‘europeser' en het weer herinnert me aan Nederland. Wat een verschil met gisteren.

Nog 2 dagen en dan weer, via een bezoek aan Jos en kees, terug naar Byron waar Natasha en Helene, die ook uit Cairns is gekomen, een welcome home dinner party, speciaal voor mij dus, hebben georganiseerd.....

Week 18 Nederlands in Sydney, stoom en kokende modderbaden in Nieuw Zeeland.. 12 t/m 18 oktober 2009

Morgen naar Nieuw Zeeland toe. Het voelt aan als ‘ moeten’ en dat zal misschien heel raar klinken. Ik hoor iedereen denken: ‘ moeten’ ? Ik wou dat ik erheen kon! Dat meen je niet! Ja ja.. ik weet het!!. Maar zoals ik al eerder meldde: het leven gaat gewoon door hier en ik voel me shitty . En dan kan Nieuw Zeeland wel heel gaaf klinken en dat weet ik ook wel.. maar ik heb even geen zin en puf meer in al dat gepak en gereis. De gedachte aan weer 16 verschillende bedden en douches... nou sorry maar Gatverdegatver, jakkie, jakkie, jakkie!!! Nu ik mijn stekkie heb gevonden heb ik dat gevoel nog meer.. laat me maar gewoon hier ‘ thuis’ zijn. Ja ja , ik weet wel dat het vast heel erg mooi wordt, lief van je Natasha!

Dinsdagochtend haalt de airportshuttlebus me op en we rijden door Byron Bay heen. Het dorpje is heel erg uitgestrekt en het landschap is mooi, groen en heuvelachtig. Ballina heeft een mini vliegveldje en ik stap in het propellor vliegtuigje met ongeveer 30 mensen aan boord. Twee uur later vliegen we over Sydney en dat is gaaf om te zien! Het ziet er uit als allemaal kleine eilanden met baaien en inhammen en we vliegen heel laag over het water als we de landingsbaan raken.

Ik wordt opgehaald door Jose (Jos wordt ze genoemd) en Kees uit Delft. Jos is een klant van Nancy (van Tophaarverzorging) en ik heb haar in mei in Delft ontmoet bij haar thuis. Jos en Kees komen al jaren in Australie en zijn er helemaal weg van! Ik kreeg 2 weken geleden een mailtje van ze en steden toen voor om elkaar in Sydney te ontmoeten. Jos en Kees zijn 3 weken geleden aangekomen en hebben een huis in Sydney gehuurd waar ze zo’n 10 maanden zullen wonen. Ze hebben al heel veel van Australie gezien en zijn ooit begonnen met hun Aussie passie in een grote camper.

Ik vond het een heel leuk idee van ze om elkaar te ontmoeten en ze zijn zo lief dat ze me ophalen van het vliegveld. Het is fijn om weer Nederlands te praten. Jos en Kees zijn hartelijke mensen en laten me enthousiast een gedeelte van Sydney zien terwijl we naar hun huis rijden. We rijden langs het Central Business District en over de Harbor Bridge. Wauw, dit is indrukwekkend. Nu al..., moet ik vanavond eens zien als ik de ferry terugneem!

We lunchen bij hun thuis in Manly. Lekker, brood met kaas en speculaasjes! Dan lopen we Manly door en vertllen me alles pver wat er te zien is en wat de onstaansgeschiedenis van Sydney is. Ik zie helder blauw water en witte strandjes, middenin de stad. Het is alsof er een groot meer in de stad ligt. Je kunt een groot gedeelte van Sydney zien vanaf Manly, de wijk met een strand aan de zee. Het is druk op het strand en we lopen een eind. Het is echt gaaf om Sydney te zien en ze gaan mee met de ferry naar de overkant waar het centrum is. Het wordt al bijna donker en dan zie ik de Harbor bridge verlicht en ook het Operahouse. Wauw, tjee wat bijzonder zeg en al die ferry boten, die maar op en neer varen. Echt fantastisch om dit te zien! Vanaf de wal is het ook heel indrukwekkend al die lichtjes van de skyline en wat is die brug groot zeg! We lopen naar het Operahouse toe en eten wat, met uitzicht op de Harborbridge. Hier staat het helemaal vol op Oudejaarsavond, vertelt Kees en het is jammer dat ik die avond net de lucht in ga. Maar misschien kan ik op Ouderjaarsdag toch nog wat meeproeven van de sfeer, omdat ik dan weer in Sydeny ben. Jos en Kees nodigen me uit om, als ze hier zijn, bij hun te slapen die avond daarvoor en dat lijkt me wel heel gezellig op zo’n bijzondere dag. Ik neem de trein naar het centraal Station en daar vlakbij heb ik een kamer geboekt. Kan ik de met de trein morgenochtend naar het vliegveld. Het was echt een gezellige dag en ik ben blij dat ik hen heb ontmoet hier. Ik had dit nooit zo allemaal zelf gezien in 1 dag. Dank jullie wel Jos en Kees en hopelijk tot eind december!

Helaas heb ik, voor het eerst, een afschuwlijke slaapplek; het is klein, gehorig, benauwd, muf, en oud. Het bed is verschrikkelijk en pijnlijk met al die veren!! Gelukkig is het snel ochtend en stap ik om 9 uur in een groot vliegtuig op weg naar Auckland.

Het regent in Nieuw zeeland en ik moet eerst 3 keer door een douane check heen. Het transferbusje staat al te wachten en rijdt me naar het YHA International, de hostel. Daar ligt alles klaar voor mijn tour door NZ. Ik heb een tour geboekt en ik hoef, hallelujah, alleen maar in de bus te stappen en ben dan over 2 weken door heel NZ gegaan. Ik moet nog 1 dag wachten want op vrijdag begint de tour pas.

De straten in Auckland lopen allemaal schuin, van hoog naar laag. Het oogt niet bijzonder en dat had ik al van meer mensen gehoord, dat Auckland niet echt een mooi stad is. Donderdag, het regent weer en ik zie een groot Imax theater vlakbij de hostel. Hee dat is een goed idee, Ik heb wel zin een film. Lang geleden dat ik naar de bios ben geweest en omdat ik hier niemand ken, ga ik dus alleen. Dat is voor het eerst, ik ben heel vaak naar de film geweest, maar nog nooit alleen. Maar voelt ok hoor, tenminste niet raar of zo. Ik ga naar 500 days of Summer een film over de liefde die niet goed afloopt maar toch ook weer wel! Dus natuurlijk met tranen verlaat ik de zaal, maar ik heb wel echt van de film genoten!

Nieuw Zeeland, een land met contrasten qua natuur en weer. Je kunt er alles zien en meemaken, lees ik de folders en boeken. ‘ De wereld in het klein’ noemen ze het ook wel. Vulkanen, thermale activiteiten en geisers, fjorden, bergen en heuvels, gletsjers, meren, rivieren, watervallen, zee, stranden... zeeleeuwen, pinguins, vogels (de Kiwi).... en het beste land voor de (extreme) sportliefhebbers; je kunt er paragliden, parachutespringen, bungeejumpen, biken, hiken, klimmen, snowboarden, skien, waterskien en nog meer...

Nieuw Zeeland heeft nog de Maori cultuur, dat zijn de mensen uit Polynesia (Tahiti, Cookeilanden) en er zijn de Europese Nieuw Zeelanders. Ooit bracht Abel Tasman 2 schepen uit Indonesie naar NZ en gaf het de naam ‘ Nieuw’ Zeeland.

Vrijdag kan ik gelukkig op de bus stappen en kan ik lekker onderweg zijn. Ik heb het altijd fijn gevonden om met de bus te reizen en alles te zien en achter je te laten. Ik reis nu met de Magic bus, een bus waarbij je kan opstappen en uitstappen waar je wilt. Ik kan zelf bepalen waar ik wil blijven en hoe lang. Ik ga van het Noorder eiland naar het Zuidereiland en zal uiteindelijk vanaf Cristchurch weer naar Auckland vliegen. In twee weken het land door, ik ben ben benieuwd!

We hebben een vrouwelijke chauffeur, Lisa, en we rijden Auckland uit. Lisa vertelt: Auckland heeft een kwart van de totale bevolking en er wonen veel aziatische jonge mensen die er studeren. Er liggen zo’n 44 vulkanen rondom de stad. Het Noorder eiland is geliefd om de cultuur en het Zuider eiland meer om de natuur. We rijden langs Mount Eden naar Thames, een plaatsje. Ik kom een bord tegen met de plaatsnaam ‘ Miranda’ erop en ik wil een foto maken voor Miranda en Miranda, maar helaas gaat het te snel voorbij.

Ik zie als snel dat dit een uniek prachtig land is. Ik zal de highlights zien en misschien is het zonde dat ik nu zo kort te tijd heb, maar toch weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt! En daar heb ik geen spijt van. Ik denk wel dat dit HET land is om nog eens met iemand naar terug te gaan en dan een langere tijd helemaal rond te reizen in een camper en alles te zien.

We komen langs Te Aroha en Matamata, dit is het originele land van Hobbiton, een klein stadje in Waikato regio. Het landschap hier was het decor van de Lord of the Rings films. Een van de landschappen dan. Je kunt een tour maken als je dat wil, maar wij stoppen alleen even om een foto te maken van het Hobbiton bord. Ik heb de films niet gezien dus heb ik geen idee wat ik kennelijk heb gemist.

We overnachten in Rotorua, de culturele hoofdstad van NZ. Dit stadje ligt in een vulkanisch gebied met allerlei thermale activiteiten, zoals ze het noemen, in de grond. Je hebt er hete geisers, warmwaterbronnen, kokende modderpoelen, sulfusbaden en nog meer van dat soort gedoe. Rotorua ligt aan een vulkanisch meer, Lake Rotorua.

Ik besluit om 2 nachten hier te blijven. Ik heb in de bus Linda ontmoet, een Nederlands meisje uit Amsterdam en zij heeft weer een Nederlands meisje (zijn allebei ook in de 30 maar ik blijf meisje zeggen) die in Darwin woont en werkt en hier op vakantie is. Dat meisje komt ook naar Rotorua en we gaan morgen naar een vulkanisch park toe. Ook heb ik wel zin in een hot pool spa ding en in een modderbad, lekker mezelf verwennen. Dus dat boek ik voor in de middag; een kuurbad, mmm kan niet wachten...

We worden door de chuaffeur bij onze verblijfplaatsen gedropt. De mensen in de bus slapen verspreid over de diverse hostels in het stadje. Ik verblijf elke avond in een YHA Hostel, omdat dit al geboekt is door Jurone in Byron Bay. Ik denk eraan om Jurone een mail te sturen en te vragen of hij de nacht van 28 oktober in dat verschrikkelijke hostel kan annuleren omdat ik daar niet meer wil slapen. Ik zoek wel een ander hostel. Jammer als ik geen refund terug krijg, maar die ervaring is het me niet meer waard.

Voordat we naar het hostel gaan, bezoeken we een Maori dorpje dat op het vulkanische grond is gebouwd; Whakarewarewa, waar de Tuhourangi Ngati Wahoao mensen wonen. Hier leven de mensen tussen de warme geisers en de kokende waterpoelen. Het is heel vreemd om te zien, tussen de huizen door is er constant stoom te zien die van de hete poelen met water en ander vloeistof afkomt. De mensen koken zelfs hun eten op deze stoom. Ik voel met mijn hand de grond; helemaal warm.. een natuurlijke vloerverwarming hier. Goedkope energierekeningen! De huizen worden ook door de stoom en de warmte verwarmt. Een vrouw legt uit hoe de mensen hier leven en laat ons zien hoe ze kleding van bladeren en planten maken.

Ik heb zin in Thais eten en gelukkig kom een Thais restaurant tegen. Er is niemand. Het smaakt heerlijk! Het stadje is wel uitgestorven zeg. Geen leven te bekennen, na 6 uur. Ik loop naar de supermarkt om wat boodschappen te doen en weer terug naar het hostel.Ik voel al de hele tijd dat er een huilbui zit aan te komen en als ik de supermarkt uitloop, kan ik het niet meet tegenhouden. Ik voel me zo ontzettend ellendig en verdrietig en alleen. Nu voel ik me voor het eerst eenzaam. Dit gevoel heb ik nog nooit eerder gehad. Ook nog nooit in Nederland bedoel ik. Het komt uit mijn tenen en ik heb gelukkig een doos tissues gekocht. Zat te twijfelen, echt heel raar of ik ze zou kopen, wat moet je met zo’n grote een doos tissues op vakantie? Alsof ik het wist dat het zou komen. Ik ben hier helmaal alleen en ik vind er niets aan. Wat doe ik hier en waarom ben ik hier alleen? Als ik aan eraan denk ‘ er is gewoon niemand die me hier kent’ , voel ik me nog ellendiger. Waarom doe ik dit? Ik weet het antwoord wel, maar dat neemt weg er naartoe, met alle ups en downs erop, niet weg. Zo, dat lucht wel op!

Zaterdagochtend vroeg is het weer opstaan; Linda, Claudia en ik gaan naar Wai-O-Tapu, een park, een thermal Wonderland. Er zijn meer mensen van de magic bus die ook meegaan. We worden opgehaald door een busje van het park. Het park dat is aangelegd om mensen de gelegenheid te geven de thermale activiteiten te bezichtigen en het landschap te zien. Het is een groot gebied vol met vulkanische grond en vloeistoffen. Er zijn poelen, geisers, meren, kraters, terassen; allemaal met minerale vloeistoffen die koken en bubbelen. Ik zie de mooiste kleuren! Alsof het geschilderd is, fluoriserend geel(sulphur), paars (manganese oxide), rood (ijzer oxide), zwart (sulphur carbon), groen (colloidal suplhur), oranje (antimony), wit (silica). Maar ook donkere grijze modderbaden die geluid maken en koken zodat de modder ophoog spuit. Er zitten allerlei metalen in de grond en dus is het‘ gevaarlijk;’ gebied. Het is wel gaaf om op vulkanisch gebied te lopen. En overal weer die stoom die uit de grond komt, zo heet is het onder de grond. Het lanschap is verbluffend mooi en zoiets heb ik nog nooit eerder gezien. Het hele gebied van de vulkaan is 18 kilometer breed en dus hebben ze maar een klein gedeelte bewandelbaar gemaakt. Ik wordt wel moe van Linda: als we ergens staan, is het fotos nemen en moet ze alweer snel naar het volgende toe, “ want we hebben maar anderhalf uur en anders missen we de bus” . Ik had beter zelf op pad kunnen gaan. Ik zeg: “ dalijk heb je helemaal niets gezien en dat is zonde” . Ik haast me niet en natuurlijk zijn we op tijd.

In de middag ga ik zelf dus naar Hells Gate; zo’n zelfde soort park, maar dan nog ‘monsterlijker’ gevaarlijker. Het regent en dus is het alsof ik in een duister, griezelige, gevaarlijke film ben beland. Er zijn maar weinig andere mensen en loop ik dus alleen hier, lijkt eng in het begin,maar wel heel gaafen het gekke is: ik voel me nu op dit moment dus niet alleen. Zo adembenemend is dit om mee te maken, te zien en te ervaren!! Echt een wonder dat ik hier mag zijn. Bij iedere poel staat een naam en in de folder wordt uitgelegd wat voor stoffen hier aanwezig zijn. Weer overal die stoom en kokende modder en andere vloeistofpoelen en kraters.Sommige stoffen zijn wel heel goed voor je huid en dus hebben ze hier ook een spa, een kuuroord met hete baden en modderbaden. Ik moet me omkleden en een badpak aandoen en dat in de kou en de regen buiten! Ik lijk wel gek, maar ja, het is wel leuk. Ik wordt begeleid naar een bak met modder en daar moet ik dus in gaan zitten. Ziet er niet echt aantrekkelijk uit. Het is wel lekker warm en het is even doorbijten, een raar gevoel... ik maak maar een moddermasker voor mijn gezicht.In de andere modderbak zit een jongen/ man en we raken aan de praat, hoewel ik hem niet kan zien door de beschutting. Hij komt uit Canada en is hier voor zijn werk. We zijn de enigen en na 20 minuten zitten we in een ander bad met heet mineraal spul. Heerlijk warm. Ik weet niet meer wat de naam was, maar het komt uit de grond hier en wordt gefilterd en is ontzetend goed voor je huid.De man van het kuuroord vertelt dat hij hier mensen heeft gehad met huidziekten zoals psoriasus, en dat hij daar testen mee heeft gedaan; na 3 weken 20 minuten elke dag in zo’n bad, waren de huidproblemen verdwenen en niet meer teruggekomen.

Als ik na een uur eruit ga, ben ik helemaal roze en zacht. Ik ben er wel heel loom van geworden zeg. Ik trakteer mezelf op een mud facial mask, moisteraizer en mud scrub. Ik voel me wel wat beter dan gisteren! Maar nog steeds sluimert dan rare gevoel in me en heb nog steeds de neiging om het op te geven en naar huis te gaan.

We hebben een andere buschauffeur op zondag; een wat oudere man die er gezellig op los kletst. Hij maakt grappen en legt onderweg uit waar we zijn en wat we zien.We rijden naar Taupo. Het landschap is prachtig onderweg: groene heuvels met veel schapen, bergen en bossen. Heerlijk om onderweg te zijn. Beetje kletsen met wat mensen. Met Linda, 34 jaar uit Amsterdam. Ze is stewardess bij Arke Reizen en ze heeft 6 weken vrij genomen om Thialand en Nieuw Zeeland te zien. Ze heeft een vriend thuis en hij kon niet mee vanwege zijn werk. Ze is al veel op reis geweest en ook via haar werk komt ze op verre bestemmingen.

We komen aan in Waitoma en we gaan hier de Glowworm grotten in. Deze grotten zijn 3 miljoen jaar geleden door aardbevingen en vulkaanuitbarstingen ontstaan. De grotten zijn van leimsteen en tegen de plafond wanden aan zitten allemaal gloeiwormen. Met de boot gaan we de rivier op in de grot en het lijken wel honderden sterren, maar het zijn die beestjes die gloeien. Echt ook heel bijzonder om te zien!Verder op weg zien we een hele grote waterval; weer zo’n fotomoment, van 200.000 liter water dat per seconde naar beneden valt. En de kleur is helder turkoisde blauw. Wauw! Prachtig!

De bus gaat verder en Billy een jongen uit Maleisie, wil een Bungee jump maken. Ok, doen en allemaal de bus uit en kijken: pfff wel een held hoor, het is echt hoog en het is ook echt heel erg mooi hier! Applaus voor Billy!

In Taupo eet ik bij de Indian een groentecurry. En weer voel ik me kl.te in de avond. Ja sorry! Zo door de dag heen gaat het wel, maar zodra het avond wordt, voel ik me zwaar en leeg. Alsof het (wat?) nooit meer goed komt! Heimwee? Ik weet het niet. Dingen die loskomen en eruit moeten. Overdag zijn er de prachtige uitzichten die me afleiden en die me goed doen.

Vanavond hebben we een hostel met kamers die je van buiten af in gaat en via de buitenlucht naar de douche moet. Soort luxe kamperen. Het is koud en het regent en ik ben in een stadje dat is uitgestorven en ik heb heimwee. Naar alles en iedereen die ik ken. Gatver, wat een gedoe zeg, weer met met toilettas de douche in en alles weer droogmaken voordat het is de tas terug gaat. Ook is het rustig hier in de hostels en de internet, tv room en keukens zijn deprimerend, net als het weer. Ik kan niet wachten tot ik weer in Australie ben.

En toch is het een droom en wonderbaarlijk en gaaf en een zegening om in Nieuw Zeeland te zijn!Ik denk en heb het gevoel dat het Zuider eiland me wel goed zal doen en morgen gaan we naar Wellington..op weg naar het zuiden.....

(By the way, Ik maak heel veel gave fotos en ik zet er een heleboel op Hyves.nl)

Week 17 Een eigen voor- en achterdeur ..… 4 t/m 11 oktober 2009

Het is een bank holiday op maandag en stiekem hoop ik dat de yoga studio dicht is zodat ik ‘vrij’ heb.. maar het is open en ik ga er weer voor.

In de middag lopen Natasha en ik weer over het strand, kijkend naar alle surfers die als mieren op een hoop op een bepaald stuk in het water liggen, wachtend op de golven om te surfen. We zien weer een aantal dolfijnen en het blijft een overweldigend gevoel om ze te zien. We eten een gezonde en lekkere maaltijd bij de Asia Food en nemen een kop thee ergens anders. Er zijn hier niet zo veel gezellige restaurantjes eigenlijk, zoals we ze in Nederland hebben. Er zijn een aantal duurdere restaurants, een aantal falafel en kebab winkeltjes en wat Azie georiënteerde eettentjes. Veel eetwinkeltjes zijn wel organisch georiënteerd. Ze hebben zelfs organische donuts hier?! Maar voor een beach town is er niet een echte buiten -uit-eten cultuur. Ik mis de gezellige terrassen van Nederland wel. Die heb je hier niet. En zoals wij de boulevards kennen van Scheveningen en Kijk Duin met vele restaurants met terrassen en strandtenten, zo is het hier niet.We hebben zin in een dvd en bij de receptie van de Atlantic Guesthouse zoek ik een film uit. Natasha heeft heimwee en voelt zich niet zo lekker en de film die ik heb uitgezocht reflecteert precies haar situatie. Ik wordt bedankt,…. haha.

Op dinsdag is Natasha ziek en heeft zich afgemeld bij haar school. Na de yoga, neem ik wat boodschappen voor haar mee. Ze is snotverkouden en alles doet zeer; ze heeft de griep.

Ik heb Jane gebeld, een vrouw die misschien een studio voor me heeft. Ik fietste een paar dagen geleden langs een bed en Breakfast house en vroeg aan de eigenaresse of ik daar tot eind december kan wonen. Maar helaas is ze vol. Deze tijd van het jaar wordt het alsmaar drukker in Byron bay en de zomervakantie komt eraan. Byron zal helemaal vol zijn met vakantiegangers en overal hoor ik dat het volgeboekt is. Ook is Byron behoorlijk duur qua prijzen voor kamers, appartementen en vakantiehuizen. Het is vrij moeilijk om iets betaalbaars en privé te vinden.

En dus heb ik een nummer gekregen van een vriendin van de eigenaresse van de B&B. Zij heeft 2 studios voor studenten. En dus bel ik deze mevrouw, Jane, op. Ik kan om 4 uur komen kijken. Ze heeft nog 1 studio leeg staan.Als ik het adres heb gevonden, laat ze me de studio zien. Het is een appartementje op palen inHaar mega grote tuin van haar en het heeft alles en is helemaal privé. Het is alleen wel een beetje duur de huur en ik ben 2 weken weg en dan zal ik die weken ook moeten betalen en dat is wel zonde.Na 5 minuten komt er ineens een stel naar boven en Jane zegt dat deze jongelui ook de studio willen bekijken. Maar ik was eerst en dus zegt ze dat ik mag zeggen of ik het wil. Ik zie dat het stel uit Brazilië heel enthousiast is en op een of andere manier houd iets me tegen om het te nemen. En dit zou perfect zijn voor een stel. Mijn gevoel zegt dat ik het aan hen moet gunnen en dat ik wel wat anders zal vinden.De jongen vertelt me dat hij een appartement weet wat netjes en betaalbaar is. Hij spreekt gebrekkig Engels en legt uit waar het is. Jane zegt dat ze mij zal bellen als ze iets weet voor me. Ik fiets naar de andere kant van de hoofdstraat waar het appartementengebouw moet staan. Ik zie de appartementen achter een groot hek staan, maar het is compleet afgeschermd en nergens een receptie te zien. Dus ik fiets weer terug en haal de gratis Byron krant die elke dinsdag uitkomt. Er staan een aantal advertenties in met kamers te huur, maar iets houdt me weer tegen. Ik zal wel iets vinden als ik terugkom, ik kan altijd een paar dagen in de Atlantic blijven.

Woensdag morgen loop ik naar de Yoga en ik blijf denken aan de studio bij Jane. Het laat me niet los en ik heb het gevoel dat ik er toch nog een keer naartoe moet. Had ik het toch moeten nemen? Ik twijfel en dus na de yoga les loop ik naar het pad dat naar het strand leidt ipv over de weg. Maar het waait heel hard en als ik het pad inloop zie ik dat de wind al het zand opwaait en hier kan ik niet doorheen ivm met mijn lenzen. Ik zal zand onder mijn lenzen krijgen en dus loop ik terug naar de weg. De weg komt langs het huis van Jane en mijn gevoel wordt sterker om bij haar aan te bellen. Ik weet niet waarvoor maar ok, toch maar even aanbellen. Jane doet open en ik zeg: ik was even nieuwsgierig of het stel de studio heeft genomen. Ze zegt dat het stel is ingetrokken maar dat er vandaag nog een andere kamer vrij komt omdat de jongen die daar heeft gewoond, vandaag onverwachts zijn plannen heeft gewijzigd en verder gaat reizen. Of ik even wil kijken? Ja ok, laat ik maar even zien of het wat is.

Naast haar huis heeft ze een tuinhuis met 2 kamers. De kamer die ze mij laat zien is redelijk groot en heeft een groot bed, nachtkastje, grote ronde tafel, stoelen, kledingrek, prikbord en tv. Het heeft een voordeur en een achterdeur en heeft een plaatsje achter met een tuinstel. Het ziet er gezellig uit en netjes en heeft gezellige raampjes en gordijnen.

Tjee, dit is precies iets voor mij: een eigen tuinhuisje. De keuken en douche zijn klein en aan haar huis gebouwd. Ja, dit zie ik wel zitten en we komen overeen dat ik de 2 weken dat ik hier niet ben, maar de helft aan huur betaal. En het is goedkoper dat de studio, 12 euro per nacht. De meeste kamers en appartementen zijn veel duurder hier. Ik kan meteen intrekken en dus ben ik de middag bezig met inpakken en uitpakken. Als ik naar Nieuw Zeeland ga, hoef ik niet alles mee te nemen. Dus dit is helemaal wat ik zocht! Ik heb er heel blij mee!

In de middag kom ik Jurone tegen die zijn fiets aan het opknappen is. Hij zegt dat alles is geboekt voor Nieuw Zeeland en dat ik vrijdag mijn vouchers op kan halen.

Natasha is nog steeds ziek en wil graag even wat frisse lucht happen en dus haal ik haar op en we wandelen naar het strand. We eten wat en daarna gaat ze met me mee om mijn huisje te bekijken.

De verdere week brengen Natasha en ik door met lekkere dingen eten, wandelen in Town en naar de zee kijken. We zien weer walvissen die vrij dichtbij zijn!We zijn een beetje uit ons normale ritme geraakt en Natasha voelt zich niet helemaal op haar plek hier in Byron Bay. Ze heeft een manager die niet helemaal optimaal functioneert en ze botst voortdurend tegen eigenaardige situaties op. We horen van diverse mensen dat er een hele sterke vrouwelijke energie in dit gebied is; vroeger kwamen vrouwen speciaal hier naartoe om kinderen te baren, er waren veel hippes hier die nu in de heuvels wonen en er is iets met een verschuiving van het aardoppervlak geweest (?)..

Byron Bay is erg uitgestrekt en er valt nog wel meer te ontdekken hier. Maar Natasha is hier niet op haar plek, ze heeft het niet naar haar zin en zegt dat ze blij is dat ik hier ben. Ze wil eigenlijk terug naar Cairns waar ze zich helemaal op haar plek voelde en ze heeft ook geen zin om naar andere steden te reizen. Qua reizen zijn we hetzelfde: we zijn geen echte reizigers. We zijn de slechtste reizigers allertijden. Allebei hebben we een soort thuisbasis nodig, een plek om een ‘thuis ‘van te maken en er lang te blijven.

Ik weet wel dat ik hier blijf en dat ik na mijn vakantie naar Nieuw Zeeland me ga storten op mijn yoga zoals ik die in Thailand heb geleerd. Ik ben nog maar aan het begin en het is iets wat ik ontzettend leuk en interessant vind en als ik er echt iets van wil maken, zal ik zelf moeten oefenen en oefenen! Nu ben ik er te weinig mee bezig en ik weet dat het me ook veel goeds zal doen. De Bikram yoga is eigenlijk niet de stijl die ik wil volgen maar ik wil wel een soort begeleiding voor een deel.

Op vrijdagavond heeft ze een etentje in een restaurant georganiseerd met collega’s en mij ook uitgenodigd. Er komen maar en paar collega’s opdagen en daarna gaan we samen wat drinken in de beachhouse. Er is niet echt een gezellige uitgaanssfeer hier. Byron Bay is hedendaags vooral een stadje waar mensen komen die op reis zijn en weer verder reizen.

De Bikram yoga gaat me dus steeds verder tegenstaan en op vrijdag en zaterdag neem ik even 2 dagen ‘vrijaf. Ik weet niet wat het is, maar deze vorm van yoga doet me niet echt veel goeds en ik geloof dat ik er niet in geloof, in deze manier.

Ook zondag houdt iets me tegen om er naartoe te gaan. Zondagmiddag drinken we thee komen we Chad tegen, de jongen die verleden week zaterdag ook mee uit eten was. Hij is een personal trainer, een coach in pilates en ook yoga. Ik leg hem mijn bevindingen voor en zegt dat de Bikram yoga niet de flexibiliteit geeft en dat het inderdaad alleen maar gymnastiek is. Het legt het een en ander uit en nodigt me uit om een paar lessen te komen volgen en over 2 weken komt er een yoga lerares die heel erg goed is en legt me voor om met haar te werken. Ze zal ook een workshop weekend geven en dus kan ik hem bellen als ik terug ben. Dat spreekt me wel aan!

’s Avonds maakt een Natasha een curry maaltijd in mijn kleine keukentje klaar en kijken we een leuke film op tv. Het heeft de hele dag geregend en het is een koude dag geweest.

Morgen inpakken voor Nieuw Zeeland…